......เรื่องนี้ผ่านมา 5 ปีแล้วครับ ผมได้ซื้อหมาแดงตัวหนึ่งจากพี่ โจ ท่าจำไม่ผิดน่าจะใช้ชื่อ คอกว่า ฮาร์ดโซน ท่าผิดก็ขออภัยครับ เป็นหมาแดงที่สวยมากครับ สีทองทั้งตัว และที่สำคัญมันเป็นหมาคอกสุดท้ายก่อนที่คอกจะถูกปิดตัวลง มันเป็นหมาที่เป็นมิตรกับคนแต่กับสุนัขด้วยกันแล้วมันพร้อมจะทำลาย สมัยมันเล็กๆผมได้แต่คิดว่าเมื่อไหร่มันจะดุซะที แต่พอมันเริ่มได้7เดือนโอ้ว ดั่งใจคิดครับมันจิ๊ดทุกครั้งที่เจอหมาเจ้าถิ่นที่ตัวใหญ่กว่า มันไม่เคยถอยไม่เคยร้อง ตามันจะเป็นสีแดงทุกครั้ง จนผมดูแลมันอายุได้ 10 เดือนก็ต้องไปทำงาน ที่กทม คุณเชื่อมั้ยครับว่าหมาเนี่ยมันตรอมใจ ผมจ้างคนมาให้อาหารมันทุกวัน มันกลับไม่ยอมกินครับ ทั้งที่เป็นของที่มันชอบ ผมกลับมาอีกทีมันผอมจอนแทบเดินไม่ไหว มันเห็นหน้าผมมันลุกขึ้นแบบโซเซ ผมถึงกับน้ำตาซึม ผมคิดว่ามันไม่น่ารอด ขนาดที่ว่ามันลุกขึ้นมากินไม่ไหว แต่อีกไม่นานผมได้กลับมาอยู่บ้าน มันเริ่มกินและฟื้นกลับมาปกติได้ครับ แล้ววันหนึ่งเหตุการที่ไม่คิดก็มาถึงครับผมต้องออกไปรับแฟนกลับบ้านอยู่ไม่ไกลบ้านมาก ปกติผมจะล่ามมันไว้ก่อนออกจากบ้าน แต่วันนั้นเป็นความ สัพเพร่าของผมเองที่ลืมล่ามมันไว้แถมยังปิดประตูรั้วไม่สนิด ตอนผมขี่รถมอไซค์กลับมา ภาพที่ได้เห็นตรงปากซอยบ้านผมซึ่งเป็นทาวเฮ้า มันคือหมาของผมครับมันนั่งมองผม ตัวเต็มไปด้วยเลือดทีแรกผมขี่ผ่านไปโดยที่ไม่กล้าจอดเพื่อมองมันครับ ทำใจไม่ได้จริงๆ ผมให้แฟนผมเดินไปดูก่อนแฟนผมเดินกลับมาทำเสียงสั่นๆบอกว่า" หมาถูกฟันทั้งตัวเลย"

........ ใจผมตกวูบไปเลยครับ สักพักพอตั้งหลักได้ผมจึงเดินไปดู ภาพที่เห็นคือแผลโดนมีดฟันทั้งตัว ไขว้ไปไขว้มาเป็นรูปกากบาตร ทั่งตัวและหัวหนังปริออกจากกันเป็นรูปตัว X แต่ที่ทำร้ายจิตรใจผมที่สุดคือขามันขาดครับ ถึงตอนนี้ผมหมดแล้วทุกอย่างครับ ชีวิตเหมือนไม่อยากเดินไปต่อ พอถามเหตุการคือหมาผมหลุดไปกัดกับหมาเค้า หมาไทยที่ตัวไม่เล็กไปกว่ากันครับ คนที่เห็นเค้าเล่าให้ฟังว่า เค้าฟันหมาผมจนมันนอนนิ่งอยู่กับพื้นเท่านั้นไม่พอครับ พอมันนอนนิ่งเค้าใช้มีดฟันที่ขามันอีกที จนขามันขาดครับ ทีแรกผมคิดว่ามันจะตายเลยเพราะมันเริ่มนอนลงไปกับพื่น แต่สักพักมันลุกขึ้นครับแล้วก็นอนลงไปอีกผมจึงรีบไปโรงบาลครับ หมอที่แรกไม่รับครับเพราะมันสาหัสเกินไป วินาทีนั้นผมเลยถามหมอครับ ว่าหมอครับมียาอะไรที่ทำให้มันตายอยางไม่ทรมาณครับ ผมทนเห็นมันในสภาพแบบนี้ไม่ไหว หมอบอกว่าหมอทำให้ไม่ได้ ผมเลยบอกกับหมอแบบน้ำตานองหน้าว่าผมสงสารมันครับ หมอเลยแนะนำให้ไปที่มหิดล แต่ผมไปช้าเกินครับเค้าปิดแล้ว ถึงตอนนี้หมาของผม มันยังสู้ครับ มันยังพยามจะลุก ผมจึงพาไปโรงบาล สัตว์อ้อมน้อย เค้าตกลงรักษาให้ครับโกนขนมันทั่งตัว แล้วเย็บ เย็บไปร้อยกว่าเข็มครับ แล้วหมอบอกว่าให้กลับไปก่อนมีอะไรจะโทรไป ผมกลับมาถึงบ้านได้ซัก5ชั่วโมง หมอก็โทรมาครับว่ามันไม่รอดแล้ว พรุ่งนี้ให้มารับศพ......

.........ถึงตอนนั้นผมก็รู้อยู่แล้วครับว่ามันไม่มีโอกาสรอด ได้แต่ทำใจเพื่อไปเอาศพมันกลับมาฝังครับ มันเศร้าจนเกินบรรยายครับ ภาพที่มันนั่งเลือดท่วมตัวแล้วมองผม กับแววตาที่มันมองผมขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านเป็นครั่งสุดท้าย ยังติดตาจนถึงทุกวันนี้ และไม่มีวันจะลืม ที่กล่าวมาทั้งหมดนี้เพียงที่จะบอกว่า"""หมาแดงเอ๋ยเจ้าดีเสียเหลือเกิน """

____________จงหลับให้สบายเถิด ""เชมเฟอร์ ลูกรัก..""_____________