:o001: ที่แน่หมาไทยดุครับตามนิสัย แต่เรื่องกัดเก่งไม่เก่งไม่รู้ แต่หมาฝรั่งน่าจะกัดโหดครับ ดูตามลักษณะตัว
:o001: พี่ผมเป็นทหารหมา บอกว่าหมาไทยเวลาพาไปฝึกนั่งรถ GMC คนละฝั่งเวลามันมองหน้ากันแง่งๆเข้าใส่ ถ้าหมาฝรั่งมันจะมองเฉย แง่งๆสักพักห้ามก็ไม่ฟัง ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ สักครู่กระโดดฟัดกันให้นัว ตกรถเลย นี่หล่ะฤทธิ์หมาไทยนักเลงหมาจริงๆ ขนาดคนไทยมองหน้ายังเคืองไม่เลิก(ดูจากตัวผมเองด้วยแปลกจริงๆคนไทย)

ผมว่าหมาไทย ฉลาดโดยสัญชาติญาณมากครับ อย่างเวลาเห็นงู หมาไทย กับพิต จะต่างกัน โอกาศรอดจะเยอะกว่าพิต

แต่ว่าค่อนข้างดื้อ ระแวงคนแปลกหน้า รักคนในบ้าน เข้ากับสภาพแวดล้อมบ้านเราได้ดีมาก สังคมในฝูงมีลำดับกันดี

เรื่องกัด โหดไม่โหดผมว่าเป็นที่นิสัยของพันธุ์อ่ะครับ แล้วเรื่องการได้เปรียบเสียเปรียบผมว่าขึ้นอยู่กับขนาดและนํ้าหนัก

ถ้าพิตไปกัดกับ บลูมาสตีฟ ก็คงลำบาก เพียงแต่ว่า พิต มันมีจิตใจที่ชอบการต่อสู้มากกว่าพันธุ์อื่นๆ และจากการได้ฝึกฝน

มาตั้งแต่เล็กๆ(สังเกตุจากมันชอบเล่นกัดกัน ตั้งแต่เล็ก จนโต)จึงทำให้มีทักษะสูงกว่าพันธุ์อื่นๆในเวลาเดียวกัน

ผมว่าประมาณนี้อ่ะ

อย่าแบ่งแค่หมาไทย กับหมาฝรั่งเลยครับ เพราะหมาไทย เรามีแค่ ๒ พันธุ์คือหลังอาน กับบางแก้ว ส่วนหมาฝรั่งมีเป็นร้อยพันธุ์ มีตั้งแต่จิ๋วแบบชิวาวา ยักษ์แบบเกรดเดน ทำมาเพื่อกัดแบบพิทบูล หรือทำมาเพื่อลากของแบบฮัสกี้


จากนั้นก็ต้องมาดูเรื่องต้นกำเนิด ประกอบกับเรื่องสัญชาติญาณครับ สุนัขไทยทั้ง ๒ สายพันธุ์อยู่ในกลุ่มสายพันธุ์ดั้งเดิม การเกิดขึ้นเกิดโดยธรรมชาติ และการพัฒนาสายพันธุ์อย่างจริงจังก็ยังมีมาไม่นาน ดังนั้นสัญชาติญาณคล้ายสุนัขป่าจึงยังคงมีอยู่สูงครับ ทั้งเรื่องการเอาตัวรอดหากถูกทิ้ง จากหลบหนีจากที่กุมขัง การกัดเพราะป้องกันตัว หรือเมื่อไม่สบายใจ ส่วนสุนัขต่างประเทศส่วนใหญ่หลายสายพันธุ์เกิดจากมนุษย์สร้าง และเพาะพันธุ์ขึ้น และทำมาเป็นร้อยปีแล้ว ฉะนั้นสัญชาติญาณอาจจะไม่เท่าสุนัขของไทย แต่หลายสายพันธุ์ถูกเพาะขึ้นเพื่อมาทำงานร่วมกับมนุษย์ หรือเพื่อทำงานเป็นฝูงใหญ่ๆ ดังนั้นพวกนี้จึงเหมาะกับการทำงานกับมนุษย์ หรือการเลี้ยงรวมฝูงมากกว่า สุนัขแต่ละสายพันธุ์ก็เหมาะกับงานที่ต่างออกไปครับ ตามแต่สายพันธุ์เขาสร้างมาเช่น

๑. เอาสุนัขไทยเข้าป่าไปด้วย ปล่อยเขาอย่างอิสระ ผมเชื่อว่าเขาคงจะไปจับนก จับหนู มุดรู กระโดดข้ามสิ่งกีดขวางได้อย่างไม่ยากเย็น และทำได้ดีกว่าสุนัขต่างประเทศหลายสายพันธุ์ และถ้าหลงป่าไป เขาก็คงจะจับสัตว์กินเองได้ เพราะยังมีสัญชาติญาณของสุนัขป่าอยู่ แต่ก็คงจะสู้ Saloos Wolfhound ไม่ได้ เพราะแม้จะเป็นสุนัขสายพันธุ์ต่างประเทศ แต่ก็เป็นสายพันธุ์ที่ผสมข้ามระหว่างสุนัขป่า กับสุนัขบ้าน และเพิ่งมีการผสมแบบนี้มาไม่นาน ดังนั้นสัญชาติญาณต่างๆ แบบสุนัขป่าจึงมีสูงมากๆ

๒. เอาสุนัขไทยไปฝึกเข้าโครงการสุนัขทหาร หรือตำรวจ แบบนี้ก็ต้องหนักใจหน่อย เพราะสุนัขไทยไม่ได้ถูกพัฒนาพันธุ์มาแบบนั้น จะให้ไปอยู่ในกฎระเบียบก็สู้พวกอัลเซเชี่ยนไม่ได้

๓. เอาสุนัขไทยไปกัด ก็คงโดนพิทบูลกัดตาย เพราะไม่ได้พัฒนามาเพื่อกัด

๔. แต่ถ้าเอาพิทบูลมาแข่งเก็บลูกบอลกับพวกลาบราดอร์ ก็คงสู้ไม่ได้ เพราะลาบราดอร์พัฒนามาเพื่อการไปเก็บของมาให้ เขาจึงมีความสุขในการทำสิ่งนั้นมากกว่า

๕. เอาอัลเซเชี่ยนไปปล่อยกลางป่า ให้หาทางเอาตัวรอดเอง ก็คงอยู่ได้ไม่นาน เพราะสายพันธุ์นี้แม้จะเพรียบพร้อมในหลายอย่าง แต่เรื่องสุขภาพค่อนข้างเปราะบาง

๖. เอาลาบราดอร์มาต้อนแกะ ก็คงสู้พวก คอลลี่ไม่ได้


ดังนั้นทุกอย่างอยู่ที่สัญชาติญาณว่าเขาถูกทำขึ้นมาเพื่ออะไรครับ แล้วค่อยมาวัดว่าพันธุ์ไหนมีสัญชาติญาณในเรื่องนั้นมากกว่ากัน:015:

โทษนะครับ เราลองมาเปรียบกับคนดูครับ คนไทยกับคนฝรั่ง

ขอบคุณทุกคนครับ ที่ร่วมแสดงความคิดเห็น

ผมเคยเลี้ยงบางแก้ว ตอนนี้เลี้ยงพิทบูล ดูแล้วแล้วก็ไม่ต่าง จากลักษณะแล้วคนเห็นก็ว่าดุทั้งคู่
แต่จริงๆไม่ว่าจะไทยหรือนอกน่าจะอยู่ตอนที่เราเลี้ยงด้วยมากกว่า

:o001:สันชาติญาณครับ การฝึกการเลี้ยงขอต่างหากนะครับ ขอยกตัวอย่างเรื่องไฟไหม้ซานติก้า ที่ฝรั่งเข้าออกมาได้แล้วยังอยู่ช่วยคนอื่นๆอีก คนแถวบ้านเขาทำงานบัญชีที่ซานติก้าครับ ไปตายที่โรงบาล(ไกล) เครื่องประดับ ของมีค่า หายหมดครับ:o018:

คุณผีครับ ผมไม่ได้หมายถึงว่าใครวิ่งเร็วกว่าครับ ผมหมายถึงว่าความคงทนในการวิ่งไปกลับเก็บลูกบอลครับ และผมหมายถึงในค่าเฉลี่ยรวมครับไม่ใช่แค่ตัวใดตัวหนึ่ง ลาบราดอร์ส่วนมากแล้วจะเล่นจนกว่าเจ้าของจะหยุดขว้างครับ ไม่ค่อยเลิกไปเอง ขณะที่พิทบูลถ้าไม่ใช่พวกที่เจ้าของฝึกมาเพื่อเล่นจริงๆ ส่วนใหญ่เล่นสักพักก็เลิกไปเองมากกว่าครับ


ถ้าจะให้เอาความเร็วในการวิ่งไปเก็บบอลแบบนี้ก็คงขึ้นอยู่กับความเร็วของแต่ละตัว ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นทั้งพิทบูล และลาบราดอร์ก็ไม่ได้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อความเร็วทั้งคู่ จึงน่าจะขึ้นอยู่กับความสามารถของแต่ละตัว แต่ถ้าให้ผมถือหางฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง และถ้าเป็นสุนัขที่เป็นสายใช้งานของทั้ง ๒ สายพันธุ์ (ทั้งพิทสายใช้งาน และลาบราดอร์จากสายใช้งาน) ผมก็ขอถือหางลาบราดอร์อยู่ดีครับ เพราะถ้าเป็นลาบราดอร์ใช้งานจริงๆ ก็มีความคล่องแคล่วมากพอควร แถมยังมีขาที่ยาวกว่าพิทบูล ตามความเห็นผมน่าจะได้เปรียบกว่าในเรื่องความเร็ว เพราะจังหวะก้าวที่ได้เปรียบครับ แต่ขออย่าปล่อยพร้อมกันนะครับ ให้วัดระยะทางแล้วจับเวลาเอา เพราะถ้าปล่อยพร้อมกันดีไม่ดีพิทบูลกัดลาบราดอร์ตายก่อนแหง


แต่อย่างไรเสีย ทั้ง ๒ สายพันธุ์นี้ ถ้าจะเอาความเร็วก็สู้สุนัขที่พัฒนามาเพื่อความเร็วเช่นพวก Sight Hound ต่างๆ ไม่ได้แน่ครับ คนละชั้นเลย :015:

ครับขึ้นอยู่ที่การเลี้ยงว่าจะให้เขาเป็นแบบไหน คือทุกสายพันธ์ครับเอาข้อดีข้อเสียรวมกันเลยครับ แล้วค่อยเปรียบเทียบ ว่าใครเด่นด้อยกว่ากันครับ เรื่องการฝึกเป็นเรื่องรองก่อนครับ เอานิสัย สันชาติญาณดิบๆเลยครับ ว่าจะแตกต่างกันไหมครับ ในด้านต่างๆ

:o030:ขอบคุณมากครับ คุณnol ที่ให้ความรู้ครับ

พิทบูลเป็นสุนัขที่มาตรฐานสายพันธุ์เปิดกว้างไว้ค่อนข้างมากครับ เหตุเพราะผมว่าสมัยก่อนเขามีเอาไว้เพื่อกัดกัน ซึ่งสุนัขที่เอาไว้กัดกันนั้น ถือเอาผลงานมากกว่ารูปลักษณ์ ดังนั้นเมื่อมีการต้องกำหนดมาตรฐานสายพันธุ์ขึ้นมาแล้ว ก็เลยกำหนดเอาไว้ค่อนข้างหลวมเช่น สูงเท่าไร หนักเท่าไรก็ได้ , สีอะไรก็ได้ , หูจะตัดหรือไม่ตัดก็ได้ , ฯลฯ (ถ้ามีโอกาสลองไปหาอ่านดูครับทั้งมาตรฐานของอเมริกัน พิทบูลของ UKC และ ADBA ผมว่าถ้าคนอ่านไม่เคยเห็นอเมริกัน พิทบูล เทอร์เรียมาก่อน อ่านแล้วได้แต่จินตนาการเอา รูปร่างจากการจินตนาการมันก็คล้ายกับสุนัขไทยพันทาง ที่เราเห็นวิ่งๆ อยู่นี่แหละครับ)


จากการที่มาตรฐานสายพันธุ์ที่กว้างเช่นนี้ทำให้ผลคือเกิดสุนัขที่มีรูปร่างลักษณะที่แตกต่างกันออกไป โดยมาตามกลไกของตลาด สมัยแรกสุนัขขนาดปกติที่มีรูปร่างแบบนักกีฬาก็เป็นที่นิยมมากที่สุด จนอยู่ดีๆ ก็มีคนคิดแปลกๆ ลองทำให้ตัวมันใหญ่ขึ้นกว่าปกติ คนก็ชอบเพราะมันดูแปลกกว่าพิทบูลทั่วไป (อาจดูแล้วเหมือนพวกสุนัขมาสทีฟในร่างพิทบูล) ทำให้สมัยหนึ่งพวกยักษ์ใหญ่แบบนั้นเป็นที่นิยม เวลาผ่านมาจนมีการคิดค้นแบบบูลลี่ขึ้น คนก็ชอบอีกเพราะมันดูแปลกตา ตัวหนาได้จากพันธุกรรมไม่ต้องมาฟิตมาอัดอาหารให้เสียเวลา (เหมือนบูลด็อกในคราบพิทบูล) ก็ทำให้พวกสไตล์นี้กำลังเป็นที่นิยมครับ


ส่วนในอนาคตนั้น ผมก็คิดว่ามันน่าจะกลายไปอีกครับ จะเริ่มกลายไปในแนวทางเหมือนๆ พวกบูลด็อกมากขึ้น เหมือนในสมัยโบราณบูลด็อกเป็นสุนัขแกร่งที่ใช้ต่อสู้กับวัว แล้วจากนั้นคนก็พยายามพัฒนาให้ตัวเล็กมากขึ้น หน้าสั้นมากขึ้น จนกลายมาเป็นบูลด็อกในปัจจุบันที่ไม่สามารถนำมาใช้งานได้อีกแล้ว ผมเองมองว่าพิทบูลกำลังเดินไปในทางนั้นครับ แต่ก็ยังดีที่ตอนนี้พวกสุนัขบูลลี่เอง เขาก็มีสมาคมของเขา และพยายามจะแยกตัวออกไปจากพิทบูล โดยไปใช้เป็นสายพันธุ์ อเมริกัน บูลลี่ ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นผมว่าดีกว่า เพราะถ้าในอนาคตแยกออกเป็น ๒ สายพันธุ์อย่างชัดเจนแล้ว การผสมข้ามกันก็จะไม่เกิด (เหมือนพันธุ์ Norwich Terrier กับ Norfolk Terrier หรือพันธุ์บูลเทอร์เรีย กับ มินิเจอร์ บูลเทอร์เรีย) แล้ว ๒ สายพันธุ์ก็จะพัฒนาไปในแนวทางของตัวเองครับ ไม่ใช่แบบเก่าโดนพัฒนามาเป็นแบบใหม่จนแบบเก่าสูญพันธุ์ไปหมด แต่แบบเก่าก็จะพัฒนาในแนวทางเดิมๆ เช่นเอามาลากน้ำหนัก เอามาทำกิจกรรม ส่วนอเมริกัน บูลลี่ก็พัฒนาไปในแนวเลี้ยงเล่นเป็นเพื่อน ซึ่งอาจจมีขาหน้าที่โก่งมากขึ้น ก้นที่โด่ง หน้าที่สั้นขึ้น หัวโตมากขึ้น อะไรพวกนี้ครับ


ส่วนวงการพิทบูลบ้านเรา ก็เหมือนเดิมครับ อย่างแรกคือทะเลาะกันอย่างไร ผมว่าก็จะทะเลาะกันไปอย่างนั้น


สำหรับในกรณีของสุนัข ผมว่าเนื่องจากปัจจุบันนี้คนเลี้ยงกันมากขึ้น ซื้อขายกันถูกลง ทำให้สุนัขไปอยู่ในมือของผู้เลี้ยงที่ไม่มีความรู้ ไม่มีความรับผิดชอบมากขึ้นครับ ทำให้เป็นอันตรายต่อสายพันธุ์เพราะผู้เลี้ยงเหล่านี้คงไม่ค่อยสนใจดูแลสุนัขตัวเองเท่าไร ถ้าเกิดหลุดออกไปกัดคนอื่นอีกหลายๆ ครั้ง อาจจะโดนสั่งห้ามเลี้ยง ห้ามมีครอบครองในเมืองไทยก็ได้นะครับ เพราะต้องยอมรับว่าพิทบูลคือสุนัขอันตราย แต่การครอบครองนั้นดันมีกันง่ายมากเลย ซึ่งมันสวนทางกับหลักทั่วไป อะไรที่อันตรายต้องมีการครอบครอง การเป็นเจ้าของที่ยาก เพื่อคัดสรรคนที่ครอบครองจริงๆ ยกตัวอย่างว่าถ้าปืนเป็นสิ่งที่ใครก็เดินไปหาซื้อกันได้ในห้าง ในราคากระบอกละไม่กี่พันบาท ผมว่าการฆ่าฟันกัน อุบัติเหตุจากปืนก็จะมีเพิ่มขึ้น หรือเสือโคร่ง ถ้าใครก็เอามาเลี้ยงได้ แบบนี้วันดีคืนดีคงจะมีข่าวว่าเพื่อนบ้านก็คงจะโดนกิน หรือสมาชิกในครอบครัวก็โดนกินไป อะไรทำนองนี้ครับ สิ่งเหล่านี้เขาถึงต้องมีการขอใบอนุญาตครับ ซึ่งผมเองก็ไม่ทราบว่าถ้ายังคงเลี้ยงกันแบบนี้ ซื้อขายกันแบบนี้ ต่อไปอนาคตจะเป็นอย่างไรครับ แต่ดูแล้วไม่ค่อยสดใสเท่าไร

:015:

จัดให้ดูคับเเต่ไม่ใช่พิทบูลนะ เเต่เป็นบางเเก้วกับไทยหลังอาน55+เหมือนพิทบูลนิดๆ