โรคข้อสะโพกเสื่อมในสุนัข (Canine Hip Dysplasia)

โรคข้อสะโพกเสื่อม
เป็นโรคกระดูกที่พบได้มากในสุนัขสายพันธุ์ใหญ่ (Giant and large breed dog) โดยพบมากถึง 1 ใน 3 ของความผิดปกติของกระดูกทั้งหมด โรคนี้จะมีพัฒนาการในช่วงที่มีการเจริญเติบโตของกระดูก จึงอาจพบได้ตั้งแต่อายุ 4-12 เดือน

สาเหตุและปัจจัยโน้มนำ
1. กรรมพันธุ์ ? มักเป็นสาเหตุเริ่มแรกของโรค และมักจะเกิดร่วมกับปัจจัยอื่นๆ ทำให้มีความรุนแรงมากขึ้น พบว่าลูกสุนัขที่เกิดจากพ่อแม่ที่ไม่แสดงอาการของโรค อาจป่วยด้วยโรคนี้ได้ ส่วนลูกสุนัขที่เกิดจากพ่อแม่ที่ป่วยด้วยโรคข้อสะโพกเสื่อมจะมีเพียง 7% เท่านั้นที่ปกติ

2. โภชนาการ ? การให้อาหารเต็มที่ตลอดเวลา จะทำให้มีโอกาสเกิดโรคสูงขึ้น ควรให้ปริมาณอาหารเพียง 60-70% ของปริมาณอาหารที่สุนัขกินได้

3. อัตราการเจริญเติบโตและขนาดตัวของสุนัข ? ลูกสุนัขที่มีอัตราการเจริญเติบโตเร็ว และมีน้ำหนักตัวมาก จะมีแนวโน้มเกิดปัญหาของกระดูกและข้อต่อได้มากกว่า

4. สภาพแวดล้อม และการเลี้ยงดู ? กรณีที่ลูกสุนัขมีแนวโน้มเป็นโรคข้อสะโพกเสื่อม หากมีการออกกำลังกายที่มาก จะทำให้แนวโน้มการเกิดโรคสูงขึ้น นอกจากนี้สภาพพื้นผิวที่สุนัขเดิน หากเรียบและลื่น ก็จะทำให้สุนัขที่มีปัญหาอยู่แสดงอาการได้เร็วและรุนแรงขึ้น

อาการที่พบ
1. ความสามารถในการออกกำลังกายลดลง
2. การลุกยืนหรือนั่ง ทำได้ช้าหรือลำบากมากกว่าปกติ
3. สุนัขไม่พยายามหรือไม่สามารถกระโดดก้าวขึ้น หรือลงบันไดหรือรถยนต์ได้
4. บางครั้งอาจได้ยินเสียง ?คลิก? ที่บริเวณสะโพก เวลาสุนัขเดิน
5. ลักษณะการวิ่ง สุนัขจะใช้สองขาหลังก้าวไปพร้อมๆ กัน
6. มีอาการเจ็บขาเด่นชัดมากขึ้นหลังการออกกำลังกาย อาจแสดงอาการเจ็บขาข้างใดข้างหนึ่งหรือทั้งสองข้าง
7. สุนัขจะยืนในลักษณะหลังโก่งงอ กล้ามเนื้อบริเวณขาหลังและสะโพกลีบหรือมีขนาดเล็กลง บางครั้งสุนัขจะยืนลักษณะขาชิด แต่ปลายเท้าแบะหรือชี้ออกด้านนอก

การวินิจฉัยโรค
1. การถ่ายภาพรังสีเอ็กซ์เรย์ ? ใช้ประเมินความรุนแรงของโรคได้ในช่วงอายุ 12-18 เดือน สำหรับลูกสุนัขที่มีปัญหารุนแรงสามารถพบการเปลี่ยนแปลงของข้อต่อได้เร็วกว่านี้
2. การตรวจข้อสะโพก ? เริ่มตรวจได้ตั้งแต่ลูกสุนัขอายุประมาณ 8 สัปดาห์ ซึ่งยังมองไม่เห็นความผิดปกติด้วยภาพถ่ายรังสี

การรักษา
1. การรักษาทางยา ? เป็นการรักษากรณีที่เริ่มมีอาการ โดยการใช้ยาลดอาการปวดและอักเสบ ร่วมกับการใช้สารเสริมอาหารพวกกลูโคซาไมด์ และคอนดรอยติน พร้อมกับการควบคุมปริมาณอาหาร เพื่อให้สุนัขมีน้ำหนักตัวที่เหมาะสม นอกจากนี้ควรให้สุนัขมีการออกกำลังกายด้วย

2. การรักษาโดยการผ่าตัด มีจุดประสงค์เพื่อ
- ลดอาการการเจ็บปวดบริเวณข้อต่อ
- เพื่อให้สุนัขสามารถกลับมาใช้ขารับน้ำหนักได้
- เพื่อลดการดำเนินไปของโรค
แต่อย่างไรก็ตาม การผ่าตัดในกรณีที่ป่วยมานาน จนกระทั่งกล้ามเนื้อขาเริ่มลีบ จะให้ผลการรักษาที่ไม่ค่อยดีนัก และต้องใช้เวลาในการฟื้นฟูกล้ามเนื้อที่นานขึ้น

อะไรคือ ปัจจัยเสี่ยง ที่ทำให้เกิดโรคนี้
พันธุกรรมมีส่วนสำคัญกับโรคนี้ ถ้าพ่อแม่พันธุ์เป็นโรคนี้อยู่ ลูกสุนัขจะมีโอกาสสูงมากที่จะเป็น
นักวิจัยบางคนคิดว่า พันธุกรรมมีส่วนแค่ 25% ความจริงในเรื่องนี้ยังค่อนข้างคลุมเคลือ แต่ถ้าไม่มีพาหะของโรคสุนัขก็จะไม่เป็นโรคนี้
เราสามารถลดความเสี่ยงได้ โดยการพิจารณาการผสมพันธุ์ แต่ยังไรก็ตามไม่สามารถลดได้ 100%
เพราะลูกสุนัขที่เกิดจากพ่อแม่พันธุ์ที่เป็นโรค จะไม่เป็นโรคนี้ครบทุกตัวในครอก แต่จะมีสุนัขบางตัวจากครอกนี้ เป็นพาหะต่อไปยังการผสมครั้งอื่นๆ

โภชนาการ เป็นอีกหนึ่งปัจจัยเสี่ยงของโรคนี้ นั่นก็คือ ความอ้วนผิดปกติ เพราะจะทำให้ข้อสะโพกทำงานหนักขึ้น ถือเป็นความเสี่ยงที่สูงมากในการเกิดโรค
ยังมีการศึกษาถึง ระดับโปรตีนและแคลเซียม ถึงความสัมพันธ์ต่อโรคข้อสะโพก โดยพบว่า
โอกาสในการเกิดโรคจะสูงขึ้น ถ้ามีปริมาณโปรตีน และแคลเซียมที่มาก
แต่อย่างไรก็ตามยังไม่มีการศึกษาเปรียบเทียบระหว่างอาหารสุนัขที่มี โปรตีน ไขมัน และแคลเซียมมากกับอาหารที่มีสารอาหารเหล่านี้อยู่น้อย
รวมถึงอาหารสำหรับลูกสุนัขทั่วไปกับอาหารสำหรับลูกสุนัขพันธุ์ใหญ่เท่านั้น

การออกกำลังกาย เป็นอีกหนึ่งปัจจัยเสี่ยง โดยพบว่าสุนัขที่มีการออกกำลังกายหักโหม มากเกินไปมักจะเป็นโรคนี้ แต่ในทางกลับกันพบว่าสุนัขที่มีกล้ามเนื้อสมบูรณ์จะไม่ค่อยเป็น
ดังนั้น การออกกำลังกายให้พอเหมาะ เพื่อให้เกิดกล้ามเนื้อ เช่น การเดิน การวิ่งเหยาะๆ หรือการว่ายน้ำ เป็นการออกกำลังกายที่เหมาะสมที่สุด
ส่วนการออกกำลังกาย ที่มีผลกระทบกระเทือนต่อกระดูกข้อต่อต่างๆนั้น ควรจะหลีกเลี่ยง เช่น การกระโดด หรือการเล่น frisbee เป็นต้น

คุณ Darkoao :063: :063: :063: