คือเจ้า jz มันอยู่กับผมมาจะ11เดือนเเล้วจากวันที่รับเข้าบ้านตอนมันอายุ45วันพอดี. เด็กๆซนมากๆพังถังน้ำ20ลิตรตั้งเเต่วันเเรก. หลานผมชอบมันมาก. เลิกเรียนมาต้องเเวะมาหามันตลอดไม่กลับบ้านเลย. ตอนเด็กๆมีขู่ผมบ้างตอนกินข้าว. เเต่เจอผมทุบซะ ตั้งเเต่นั้นมาไม่มีเสียงขู่อีกเลย. เเกล้งมันยังไงมันก็เฉยเเล้วมองรอผมบอกให้กินต่อได้มันถึงกิน บ้านผมพื้นที่ประมาณ เกือบ200ตารางวา. กำเเพงสูง1.6เมตร. ประตูหน้าบ้านสูง2.5เมตร. ผมเลยเลี้ยงมันแบบปล่อยให้อยู่ในบริเวณบ้าน. มาตลอด. เลิกงานตอนเย็นพามันวิ่งทุกวัน. ตั้งเเต่มัน2เดือน. ที่ว่าหมามันดุอะไร. ผมไม่คิดเท่าไรครับสำหรับหมาผม. เเต่ก็ระวังตลอดไม่เคยเอาออกนอกบ้านโดยไม่มีสายจูง. มันไม่เคยเเสดงอาการดุร้ายกับหมาตัวอื่นๆเลยมีเเต่ตัวอืนละที่เห่ามันเเละจ้องจะทำร้ายมัน. เเต่ผมไม่ยอมให้มันมาทำไรหมาผมได้. เเต่เจ้าjz มันก็นิ่งไม่กลัวนะครับ. เเต่ผมจะบอกมันว่าอย่า. เเล้วพามันออกจากบริเวณนั้นทันที. บางวันตกใจมีลูกหมาตัวเล็กๆ มันมุดรางประตูเข้ามาได้มาเล่นกับเจ้าjz เล่นทั้งวันไม่เห็นมันจะกะกัดกันเลย เเต่ก่อนผมก็กลัวว่าเผลอมันซัดตัวเล็กตายทำไงวะ. มันใหญ่เเต่ตัวจริงๆครับหมาผม. เเม่ผมจากไม่ชอบหมา. เเต่ก็รักเจ้าjz ยังกะลูก. เรียกลูกๆ ตลอดเลย. มีครั้ง1 มันเล่นซน. ไปโดนอะไรไม่รู้. เป็นเเผลยาว5เซน ลึก2เซน. แฟนผมเป็นพยาบาลบอกว่า. พาไปหาหมอดีกว่า. เย็บเป็นเเต่คน. หมาไม่เคยเย็บเเล้วอดสงสารมันไม่ได้เเน่ๆ. เลยรีบพาไปหาหมอ หมอวางยาสลบ
กว่าจะวางได้ 3คนจับเเทบไม่อยู่. เพราะมันจะออกมาหาผม ผมกับเเฟนสงสารมันมาก. จนน้ำตาไหลรอมันอยู่หน้าห้อง
หมอทำแผลเสด ผมขอเข้าไปดูอาการมัน. มันกระดิกหางพยายามลุกขึ้นเเต่ไม่ไหว. ผมรีบเอามือไปรองหัวมันเเล้วมันก็นอนหลับมันหลับต่ออีก10นาทีได้. เเล้วก็เริ่มรู้สึกตัว. ผมดีใจมากๆนั่งกอดมันไม่ปล่อยเลย. พอเดินมาหน้าห้องเจอหมาตั้งเล็ก มันก็อยากจะเล่นกับเขาอีกทั้งๆที่เดินยังไม่ตรงเลย. มีเเต่คนตลกมัน เเล้วเข้ามาเล่นกับมันเหมือนมันเป็นหมาทั่วๆไป. ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นพิทบูล. หมอบอกว่าjzเเข็งเเรงมากๆ ถ้าทั่วๆไปหลับเกิน30นาที. เเต่นี่ 10กว่านาทีมันยืนได้เเล้ว. ทุกวันนี้ผมลืมไปเเล้วว่าjzมันเป็นหมาพันธ์อะไร. รู้เเต่ว่ามันเป็นสมาชิกครอบครัวผมที่คอยดูเเลบ้าน. เเละทุกๆคนในบ้าน เป็นเพื่อนเล่น บางทีก็เป็นตัวตลกทำให้เราหัวเราะได้. เเละผมเชื่อครับว่าหมามันรักเราจริงเชื่อฟังเราที่สุดรักเราที่สุด ถ้าเรารักมันจริงๆเเละดูเเลมันให้ดี
เชื่อผมเถอะครับ มันไม่มีอาการดุให้เห็นเเม้เเต่นิดเดียวเลย เพราะเราคุมมันได้ครับ.
ขอบคุณพื้นที่ดีๆ ที่ทำให้ผมศึกษาก่อนจะเลี้ยงจริง. ทำให้ผมมองทางออก. ทำให้ผมเข้าใจนิสัยของพิทบูล. จนบางทีเลี้ยงเหมือนหมาบ้านๆไปเเล้วครับ.