ท่านสมาชิก

วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขมากๆ อีกหนึ่งวันครับ เพราะสิ่งที่ได้เห็นและได้สัมผัส มันบรรยายออกมาเป็นตัวหนังสือได้ยาก แต่ก็อยากจะเล่าให้ท่านสมาชิกได้อ่านกันครับ วันนี้พี่ไพรฑูรย์และน้องอาร์ม แห่ง Isan Team ได้เข้ามา Trainning น้องๆ ที่เวียงจันทน์ เกี่ยวกับพื้นฐานของการฝึกลากครับ และได้นำ พิตบูลตัวโปรดมาโชว์ตัวด้วยครับ ทั้งเจ็ทโด้และข้าวปุ้น สิ่งแรกที่ผมได้เห็นคือ อุปกรณ์การฝึกลาก ทั้งสายลาก โซ่ ไม้งัดปาก และอื่นๆ อีกเพียบ เห็นแค่นี้ก็ซาบซึ้งถึงความตั้งใจของพี่ไพรฑูรย์และน้องอาร์มมากเลยครับ ที่ต้องการให้น้องๆ ที่อยู่ฝั่งนี้ได้มีความสุขกับการลาก และได้เข้าใจถึงพื่นฐานของการฝึกลาก เมื่อเริ่มขนถ่ายทั้งพิตบุลและอุปกรณ์จากรถพี่ไพฑูรย์ มายังรถผม และเดินทางข้ามฝั่งแม่น้ำโขง ตรงด่านหนองคาย พี่ไพรฑูรย์ ก็ได้เล่าความหลังให้ฟังว่า เมื่อ 12 ปีก่อน เคยมาวิ่งมินิมาราธอนเส้นทางนี้ ภาพจากอดีตที่พี่ไพรฑูรย์ เล่าให้ฟังคือ ถนนหนทางก็เป็นดินแดง ตึกราบ้านช่องก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เห็น สมัยนั้นบ้านหลังจะเล็กๆ ชั้นเดียวบ้าง สองชั้นบ้าง ก็เท่านั้น เมื่อได้ฟังแล้วก็อดชื้นชมพี่ไพรฑูรย์ไม่ได้ เพราะที่ไม่ค่อยได้มาเที่ยวเวียงจันทน์ เพราะอยู่กับงานและสุนัทตัวโปรด นี้คือความทรงจำของพี่เค้าครับ เมื่อเดินทางข้ามเข้ามายังเวียงจันทน์แล้ว ก็ได้ไปแวะพักกันที่ออฟฟิตผม ปล่อยให้เจ็ทโด้และข้าวปุ้นทำธุระส่วนตัว อีกสิ่งหนึ่งที่เห็นแล้วอึ้งเลย ทั้งเจ็ทโด้และข้าวปุ้น ไม่ได้ทำธุระส่วนตัวใน Box เลยครับ เค้ารอจนถึงที่หมายแล้วค่อยออกมาทำธุระของเค้าครับ แจ่มจริง!!!

ท่านสมาชิก

จากนั้นก็นั่งสนธนาเกี่ยวกับการลากพื้นฐาน การพัฒนาการลาก การใช้คำสั่งต่างๆ โดยมีเจ็ทโด้ เป็นผู้แสดงประกอบกับคำบรรยาของพี่ไพรฑูรย์ จากนั้นเมื่อถึงเวลาได้เดินทางไปที่นัดพบกับน้องๆ ที่ริมฝั่งโขง บังเอิญผมไม่ได้อยู่แนะนำทั้งพี่ไพรฑูรย์และน้องอาร์ม ให้น้องๆ ที่จะมาได้รู้จัก เพราะติดภาระกิจส่วนตัว แต่ฉะนั้นก็เถอะ เมื่อผมเดินทางกลับมายังจุดนัดพบ ผมเห็นพิตบุล เป็นฝูง!!! เลยครับ ทั้งลากโซ่บ้าง ลากยางบ้าง ฝึกการใช้คำสั่งบ้าง ผู้เลี้ยงรับฟังการแนะนำจากพี่ไพรฑูรย์และน้องอาร์มอย่างสนใจ และมีไฟในการฝึก ไม่อยากจะเชื่อ พิตบูล มีพลังขับขนาดนี้เชียวเหรอ ทั้งที่น้องๆ ก็ไม่ได้รู้จักพี่ไพรฑูรย์และน้องอาร์มมากนัก หรือเรียกได้ว่า ไม่ต่างจากผมเลย แต่เมื่อทุกคน มีพิตฯในครอบครอง ก็มีเพื่อนอีกเพียบแล้วครับ สิ่งหนึ่งที่ทำให้รู้สึกดีมากๆ คือ เมื่อท่านผู้ชมรอบๆ เห็นพิตบุลเป็นฝูง แล้วมาทำกิจกรรมกัน เค้าจะถามว่า "พันธุ์อะไรเหรอ? ผมก็ตอบกลับไปว่า อเมริกัน พิตบูล เทอเรีย ครับ เท่านั้นแหล่ะ ถอยกันเป็นเมตร บางคนก็ถามต่อ "ใช่พันธุ์ที่กัดคนตาย และกัดคนแขนขาดรึป่าว? ผมตอบทันทีเลยครับว่า ใช่ และได้ถามกลับไปว่า แล้วที่ทุกท่านเห็นอยู่ ณ ตอนนี้ ท่านก็รู้ว่า สุนัขพันธุ์นี้เป็นพันธุ์ที่ดุ และดุมากด้วย แต่ทำไมเค้าทำกิจกรรมได้ โดยการออกกำลังกาย ผู้เลี้ยงมีความรับผิดชอบ ให้ความรัก ให้การอบรมสั่งสอน สุนัขพวกนี้ ก็ดูน่ารัก น่าเอ็นดูอย่างที่เห็น แต่ให้สังเกตุ ผู้ที่เลี้ยงมันทุกท่านไม่ได้ประมาทเลย สุนัขทุกตัวอยู่สายจูงตลอด บางตัวก็ล่ามไว้ แล้วมีคนเตือนผู้ที่เดินผ่านไปมา ณ บริเวณนั้น นี้แหล่ะคือความรับผิดชอบของคนเลี้ยง จากนั้นท่านผู้ชมก็เริ่มจะหนาตามากขึ้น เมื่อเจ็ทโด้ออกมาลากโชว์ สร้างเสียงฮือฮ่า ท่านผู้ชมก็ตบมือกันใหญ่ และได้บอกว่า ไม่คิดเลยนะว่า สุนัขพันธุ์นี้ จะมีดีกับเค้าด้วย เมื่อเสร็จสิ้นการ Trainning ในวันนี้ ชวนพี่ไพรฑูรย์และน้องอาร์มอยู่ทานข้าวเย็นบรรยากาศริมโขงต่อ โดยลืมคิดว่าพี่เค้าจะมีภาระกิจต้องทำในวันพรุ้งนี้ พอดีน้องอาร์มเตือนสติก็นึกขึ้นได้ว่าไม่เป็นไรยังมีอีกหลายโอกาสที่พี่เค้าจะได้มาเที่ยวและสอนน้องๆ ที่นี่อีก จึงเดินทางออกไปส่งที่หนองคาย สิ่งหนึ่งที่ผมและน้องๆ ซาบซึ้งคือเรื่องหัวจิตหัวใจของคนรักพิตบูลครับ เวลาพี่ไพรฑูรย์ฝึกกับเจ็ทโด้จะมีคำชมตลอดเวลาเค้าทำได้ และที่น่าชืนชมคือ หอมกันหน่อย!!! ทุกคนเห็นอึ้งเลยครับ บรรยาได้เท่านี้จริงๆ ครับ ถ้ามีโอกาสจะนำเสนออีกนะครับ

อาจจะบรรยายจนวกไปวนมา แต่ก็พยายามจะทำให้ ท่านสมาชิกนึกภาพออกนะครับ

ปล.ภาพบรรยากาศ รบกวนพี่ไพรฑูรย์และน้องอาร์ม จัดตามแต่สะดวกเลยครับ

นัท

Taro ได้เป็นพ่อหมาแล้วเอามาให้ชมกัน