.......... วันนี้เป็นวันที่ผมตัดสินใจ พาโชคชัยสู่บ้านหลังใหม่ หลังจากที่คิดทบทวนอยู่นาน ด้วยเหตุผลมากมายของการใช้ชีวิต ที่มนุษย์อย่างเรายกมากล่าวอ้างหรือด้วยความขลาดกลัวของเรากับปัญหาที่เกิดขึ้น ซึ่งโชคชัยไม่รู้เรื่อง หลังจากที่พูดคุยกับหลายท่านที่สนใจในตัวโชคชัย
เราพยายามทำหน้าที่สุดท้ายให้ดีที่สุดคือการหาบ้านใหม่ และเราก้ได้ที่นครปฐม วันนี้ผมพาโชคชัยนั่งรถไปพร้อมกับแม่ของโชคชัย โชคชัยยังคงร่าเริงเหมือนเดิม นอนหนุนตักแม่เขามาตลอดทางสลับกับเอาหน้ามาซุกแขนของผม ระหว่างทางแม่โชคชัยถามผมว่า"ถ้าเจ้าของใหม่ดีเราจะให้เขาไปเลยไหม" พร้อมกับน้ำตาที่ไหลจากสองแก้มของผู้หญิงที่ผมรัก ผมพยายามอดกลั้นแล้วตอบไปว่า "ถ้าเขาดีก็ให้เขาเลยก็ได้จะส่งแค่ไหนก็ต้องจากกันอยู่ดีอย่างรั้งโชคไว้เลย"บรรยากาศในรถก็เงียบกริบเหมือนทุกอย่างหยุดนิ่ง ถึงนครปฐมยามเย็น
... แล้วเจ้าของใหม่ก็มาชายหนุ่มท่าทางใจดี โชคเขาหาด้วยความกระตือรือร้นกระโดดหอมแก้มถึงสามครั้ง หลังจากที่แม่ของโชคชัยพุดคุยทางโทรศัพท์อยู่หลายครั้งจนแน่ใจ หลังจากทักทายกันเราก็ขับรถตามกันไป โดยโชคชัยกับแม่โชคไปรถเจ้าของใหม่ หัวใจของผมแห้งเหี่ยวและใจหาย ถึงบ้านเจ้าของใหม่แล้ว เจ้าโชคลงจากรถก็เริ่มสำรวจเหมือนจะรู้ว่าตัวเองต้องอยู่ที่นั้น โชคชัยทักทายสาวน้อยพิตบลู3เดือน ที่เพื่อนของน้องผู้ชายมาฝากเอาไว้ด้วยการกระดิกหางเข้าหา แต่สาวเจ้าไม่เป็นมิตรเอาซะเลย ทั้งเห่าขู่เพราะความกลัว
แต่โชคก็ยังคงเป็นโชค สุภาพและพยายามเข้าใกล้ ปล่อยให้สาวน้อยกัดและขู่โดยโชคค่อยหลบและเอาขาหน้าเขี่ยอย่างอ่อนโยน เวลาผ่านไปไม่นานสาวเจ้าก็วางใจให้โชคชัยดมก้นและเลียปากโชคเป็นการตอบแทนหลังจากนั้นทั้งสองก็เป็นเพื่อนวิ่งเล่นกันอย่างสนุกและมีความสุข แม่โชคชัยให้เจ้าของใหม่ซื้อนมข้นหวานให้1กระป๋อง เพราะเขาถือเคล็ดว่าหมาจะเชื่อฟังเจ้าของใหม่ไม่ดื้อ หลังจากที่บอกกล่าวถึงนิสัยของโชคชัยให้เจ้าของใหม่แล้ว น้องคนนั้นรับปากว่าจะดูแลโชคชัยให้ดีที่สุด ผมไม่อาจจะทนร่ำลากันอย่างเป็นทางการได้แต่ลูบหัวโชคแล้วเดินออกมาขึ้นรถพร้อมแม่โชคชัย แล้วขับออกมา ความเงียบเข้าครอบงำ ในใจผมสับสนและมึนงง กับสิ่งที่เกิดขึ้น หันไปมองแม่โชคชัยน้ำตาไหลเป็นทางเปื้อนแก้มทั้งสองข้างของเธอ เธอถามผมว่า"โชคจะคิดถึงเราไหม"สิ้นเสียงนั้นสิ่งที่อดทนมาตลอดก็พังสลาย ผมร้องไห้โดยไม่อายใคร ไม่เคยร้องไห้เท่านี้มาก่อนมันไหลออกมาเหมือนจะไม่รู้จักจบสิ้น มันเหมือนกับใครเอาเข็มมาแทงเป็นร้อยๆเล่ม ภาพของโชคในวันแรกผุดขึ้นมาในหัว หมาน้อยตัวเล็กๆในกล่องเบียร์ช้าง กับความรักที่เราทุ่มเท เฝ้าสั่งสอนอบรมจนเขาน่ารักอย่างนี้ มันเป็นตัวแทนแห่งความห่วงใย ความรักที่เรามีให้แก่กัน มันหายไปแล้วจริงๆเหรอ?
แล้ววันหนึ่งเมื่อเส้นทางชีวิตต้องแยกจากกัน เพื่ออนาคตที่ยังมาไม่ถึง เราต้องเสียอะไรไปอีกเท่าไหร่เพื่อก้าวเดินต่อไป เราพยายามคิดบวกว่าโชคเขาจะมีความสุขกับบ้านหลังใหม่ที่มี ความรัก บริเวณ และเวลาที่จะคอยโอบอุ้มเขาให้เป้นพิตบลุที่ดีในวันข้างหน้า
แต่พอถึงบ้าน ตุ๊กกะตาตัวน้อยที่ขาหายไป สายจูงขาดๆที่แขวนอยู่ กระดูกเทียมที่ยังกัดไม่หมดกลางบ้าน อาหารเม็ดที่ยังทานไม่หมดเหลือคาจาน น้ำตามันก็พรั่งพรูไหลออกมา "เจ้าหมีน้อยของป๊า" ทุกอณุของบ้านเต็มไปด้วยชีวิต ความสุข กลิ่นของโชคยังกรุ่นอยูบนผ้าห่มที่พวกเราทั้งสามเคยเล่นกัน ปลอกคอเส้นน้อยที่โชคใส่ในวันแรกยังคงอยู่ เสียงหัวเราะกับท่าทางอันขบขันของเจ้าชายตัวน้อย เสียงโวยวายเวลาโชคทำบ้านเลอะเทอะ ตัวอิจฉาที่คอยแทรกกลางเวลาพ่อกับแม่รักกัน ภาพความทรงจำเหล่านี้มันไม่มีอีกแล้ว
อะไรคือสิ่งที่คนเราต้องการ ? ความรักความอบอุ่นที่พอหาใด้ในวันนี้เดี๋ยวนี้กับสิ่งต่างๆรอบตัวเราที่เรียกว่าครอบครัว หรือ อนาคตข้างหน้าที่ยังมาไม่ถึง
เราตัดสินใจถูกแล้วใช่ไหม?กับสิ่งที่เราเลือก ถ้าถูกต้องทำไมเราถึงเจ็บปวดกับมันเหลือเกิน
....... ชีวิตมันสั้นนัก หลายคนบอกไว้ วันนี้ ถ้าคุณมีความรัก สายสัมพันธ์ ความอบอุ่น จงเก็บและรักษามันไว้แล้วใช้ชีวิตแบบพอเพียงสิ่งเหล่านี้จะคงอยู่กับคุณ มีเงินมากมายแค่นั้นก็หาซื้อ เสียงหัวเราะ ความสุข และคราบน้ำตา ไม่ได้ เพราะชีวิตมันสั้นนัก.......
จะได้ไม่ต้องเสียใจแบบผม
ลาก่อนโชคชัย....ยินดีกับบ้านหลังใหม่