ต่อจากกระทู้เก่านะคับ จำได้ว่าตั้งไว้2กระทู้ แต่หาเจออันเดียว

http://pitbullzone.com/community/comments.php?DiscussionID=6056

จากที่คูโร่ป่วยเปนพญาธิเม็ดเลือด ก็ได้รับยารักษาจนอาการดีขึ้นมากๆๆๆ แต่แล้วก็เคราะห์ซ้ำกรรมซัด

อาการน้ำคั่งในช้องท้องไม่หายไป รวมถึงถ่ายเหลวด้วย จากตอนแรกหมอวินิจฉัยว่าสาเหตุมาจากการสูญเสียโปรตีนในเลือดทำให้น้ำออกมาในช่องท้อง

แต่จนโปรตีนในเลือดดีขึ้นแล้ว ทั้งเม็ดเลือดแดง เกล็ดเลือด ค่าตับ ค่าไต เม็ดเลือดขาวสูงเล็กน้อย คาดว่าอาจจะมีการติดเชื้อ

ท้องก็ยังมีแต่น้ำไม่หายและจากนั้นก็มีอาการถ่ายเปนน้ำมาตลอด เหม็นคาว พยายามเบ่งมากในตอนใกล้ๆสุดและมีเลือดปนออกมา

กลางคืนก็นอนท้องร้องโครกครากทั้งคืน และเหมือนเค้าจะมีแก๊สด้วย ผายลมบ่อยและเหม็นมาก

ไปที่รพ.เกษตรทุกอาทิตย์ อาทิตย์ละวันบ้าง2วันบ้าง คุณหมอหลายๆท่านได้ปรึกษากันเพื่อหาแนวทางรักษา ทั้งเอกซเรย์ อัลตร้าซาวน์

ไม่พบอะไรทั้งสิ้น ส่วนนึงอาจจะเปนเพราะว่าน้ำบังอยู่ทำให้ไม่เหนอะไรก็ได้ เหนเพียงแต่ ลำไส้มีการขยายตัว แต่ไม่ได้ส่องกล้องเพราะ

คุณหมอคิดว่าน่าจะมีปัญหาที่ลำไส้เล็ก ส่องกล้องไปก็ไม่น่าจะมองเห็นอะไร

(ที่กลับไปที่รพ.เกษตรอีกครั้งก็เพราะหมอที่หน้าหมู่บ้านบอกว่าที่เกษตรน่าจะมีเครื่องมืออะไรหลายๆอย่างพร้อมกว่าที่นี่

ก็ดีเหมือนกันคับ เพราะรักษาที่คลีนิคแพงกว่าเยอะเหมือนกัน เฉพาะที่รักษาพญาธิเม็ดเลือดรวมๆแล้วก็ร่วมๆ3หมื่นบาท)

คุณหมอจึงสรุปกันว่าจะต้องผ่าเพื่อตัดชิ้นเนื้อไปตรวจ แต่......ผลเลือดของคูโร่ออกมาไม่มีความพร้อมที่จะผ่าเลยแม้แต่นิดเดียว

สารอาหารในเลือด ไขมัน คลอเรลเตอร์รอล อะไรอีกทั้งหลายอย่างรวมถึงอะมูบิน ดิ่งลงต่ำติดพื้นทั้งหมด ไม่รู้ว่ามันมีชีวิตอยู่ได้ยังไง

ทั้งที่ตลอด2เดือนพยายามให้อาหารที่ดีที่สุดกับเค้า ทั้งอกไก่สันในไก่วันละเกือบ1กิโล ไข่ แบรนด์ แบรนเนอร์โปรตีน และอะไรอีกหลายๆอย่าง

แต่เหมือนกับว่ารางกายเค้าไม่ได้รับอะไรเลย มันไปไหนหมด?????

หมอจึงนัดไปให้พลาสม่าเข้ากระแสเลือดเมื่อวันเสาร์-อาทิตย์ที่ผ่านมา

คือต้องไปให้พลาสม่าตั้งแต่เช้าถึงเย็นทั้ง2วัน และจะเจาะเลือดไปตรวจดูอีกครั้งว่าดีขึ้นแค่ไหนและนัดผ่าได้คิวในเช้าวันอังคาร

และก็เหมือนผีซ้ำกรรมซัดอีกครั้ง วันเสาร์ตอนเช้าที่กำลังขับรถพาคูโร่ไปรพ. รถเกิดเสียระหว่างทางอีก....กว่าจะซ่อมเสร็จก็บ่ายแล้ว

โทไปที่รพ.หมอก็บอกว่าให้เข้าไปวันอาทิตย์แทน

วันอาทิตย์จึงได้ให้พลาสม่าแต่ก็เพียงแค่ยูนิตเดียวเพราะหมอกลัวว่าจะมีอาการแพ้เลือดแม้ว่าจะคลอสเลือดก่อนแล้วว่าเข้ากันได้ก็ตาม

หลังจากให้พลาสม่าก็เจาะเลือดอีกครั้งเพื่อดูผลเลือด(ไปทุกครั้งโดนเจาะไม่ต่ำกว่า2รูทุกทีแต่วันนี้4รู เจาะเลือด2 ให้เลือด1 ฉีดยา1)

ผลเลือดออกมาไม่ดีขึ้นเลยคับ อะมูบินขึ้นมาอีกแค่่0.2 จากเดิมที่โอกาสตายคาเขียงสูงอยู่แล้ว ตอนนี้ก็ยิ่งมากไปกว่าเดิืมอีก

ผมจึงถามหมอว่าสามารถเลื่อนการผ่าออกไปอีกได้รึไม่ หมอบอกว่าอวัยวะภายในเค้าแช่น้ำนานแล้ว ยิ่งยืดออกไปก็ไม่เปนผลดี

แต่ถ้าผ่าโอกาสตายก็สูงมากเหมือนกัน .....คืนวันจันทรเปนอีก1คืนที่ตัดสินใจได้ยากลำบากที่สุดในชีวิตผมคืนนึงเลยคับ

ผ่า...อาจจะเจอสาเหตุ แต่ก็อาจจะตาย แต่ก็ไม่มีทางเลือก

ไม่ผ่า..ก็เปนทางตันที่ไม่รู้จะไปทางไหนแล้ว

ผมนั่งคิดนอนคิดยันเช้า เกือบทั้งคืนนั่งกอดเค้าไปลูบหัวไป น้ำตาก็ไหล คิดไม่ตกว่าจะเลือกทางไหนดี

ถ้าผมต้องเสียเค้าไป ผมไม่สามารถทำใจได้แม้แต่นิดเดียว ความผูกพันธ์ตลอด3ปี แม้ระยะเวลามันจะไม่นาน

แต่การที่ผมมีเค้าเกือบจะทุกวัน นอนด้วยกัน กินด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน ไม่มีวันไหนที่เค้าไม่รอผมกลับบ้าน

ผมไม่กลับบ้านหลายวัน ข้าวปลาก็แทบจะไม่ยอมกิน ผมบอกได้คำเดียวว่า ผมรักมันมากคับ


สุดท้ายเช้าวันอังคาร ผมตัดสินใจไม่ไปผ่าคับ ถ้าเค้าจะตายจริงๆก็อย่าให้เค้าเจ็บมากไปกว่านี้เลย เจาะขาเจาะท้องมากขนาดนี้ก็ไม่รุจะเจ็บยังไงแล้ว

ผมเหนเค้าไม่หายใจที่บ้านดีกว่าต้องไปรับถุงดำแปะป้ายชื่อที่ห้องผ่า

ก่อนออกจากบ้านไปทำงานผมจะบอกกับเค้าว่า"อย่าเพิ่งไปไหนนะ รอพ่อกลับมาก่อนนะลูก"

ก่อนนอนผมจะบอกเค้าว่า "สู้ๆนะลูก อยู่ดว้ยกันนานๆ เข็มแข็งไว้" แต่สำหรับตัวผมเอง...ไม่สามารถเข็มแข็งได้เลย

ทุกวันนี้น้ำหนักลดลงไปเรื่อยๆ จากตอนแข็งแรงอยู่ที่29-30โล เหลือแค่20.5โล และครั้งสุดท้าย 22โล(แต่น่าจะหนักน้ำมากกว่าเพราะท้องบวมมาก)

กล้ามเนื้อที่เคยปูดเปนก้อนทั้งตัว ตอนนี้ผมแห้งเหลือแต่กระดูก ท้องบวม เหมือนคนเปนปอริโอ

กลับบ้านมาทุกเย็น เค้าก็จะพยายามชวนเล็นทุกๆวัน แม้ร่างกายเค้าจะวิ่งไม่ไหวแล้วก็ตาม

บางวันผมทนสงสารเค้าไม่ไหวก็ต้องหยิบลูกบอลมาขว้างให้เค้าเล่น วิ่งไปก็ล้มไป แผลถลอกเต็มไปหมด คนขว้างก็จะกลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่

ไม่รู้ว่าวันไหนจะกลับบ้านมาเจอเค้าไม่หายใจ ไม่รู้วันไหนเค้าจะหลับไปแล้วไม่ตื่นในตอนเช้า ไม่รู้จะรักษาทางไหนแล้วจริงๆคับ

ทุกวันนี้ทำได้เพียงพยายามอยู่กับเค้าให้มากที่สุด ให้อาหารที่ดีที่สุดเท่าีที่จะทำได้ กินไม่เปนมื้อเสียนิสัยยังไงช่างมันแล้วคับ

แม้ชีวิตผมจะไม่เคยมีโชคเข้าข้างเลย แต่ถ้าปาฏิหารย์จะเกิดขึ้นซักครั้งนึงในชีวิตผม ผมขอให้มันเกิดขึ้นตอนนี้เถอะ ขอแค่มันหายเท่านั้นล่ะ ไม่ขออะไรแล้วจริงๆ