ที่ได้คุยกับเค้าเรื่องพิทบูล ก็เพราะ ปฎิทินของป๋ามาร์คแหละครับ ผมจะตั้งไว้เชควันที่ตรงหน้าเคาร์เตอร์เสมอ

แล้วเค้าก็ชี้ไปที่ตัวเจ้าโลโบ้ว่า เค้าชอบแบบนี้ เค้าชอบเลี้ยงพิทบูล

ก็เลยถึงบางอ้อ คุยกันยาวเหยียดเป็นกิโล

สุดท้ายตบท้ายด้วยการเฉลยกับเค้าว่า ผมเองก็มีตัวนึง งิงิ อยู่หลังร้าน

"เจ้าฮิปโป" นอนรอยูอยู่หลังบ้านเชิญชมได้ .....

มีพิทมีเพื่อนเสมอจริงๆครับ

เค้าเข้าไปกอดกับหมาเราเหมือนไม่ได้เจอกันมาสิบปีได้กระมัง

นี่เป็นอีกสิ่งนึงที่ผมกำลังรวบเรื่องเรื่องราวที่จะเขียนเล่นๆซักเรื่อง เกี่ยวกับ พิทบูลในสายตาต่างชาติกับคนไทยแตกต่างกันอย่างไร? ผมเองกำลังรวบรวมภาพและเรื่องราวที่ได้ต้อนรับ ทั้งคนไทยปละต่างชาติ ความรู้สึก และ ความเห็นเกี่ยวกับพิทบูลในสายตาคนทั่วไปเป็นแบบไหน จะนำมาเล่ามาเขียนให้อ่านตามสไตน์ของผมนะครับ

อันนี้ เอาตัวอย่าง ของ "คนหัวใจพิทบูล" เจอเจ้าฮิปโปครั้งแรกมาให้ชมครับ





หน้าตาอันดุดันของฮิปโป ไม่สามารถสร้างความสะพรึงกลัวให้กับ คนที่หัวใจ"รู้จัก"พิทบูลได้เลยครับ

ส่วนผม ช่วงนี้กำลังสตาร์ท ตามเฮียแบบห่างๆครับ อิอิ

ไม่มีคาบูชิแน่นอน...

อยู่ทะเล ต้องมีปลาไว้กินครับ ... เวลาพาลูกค้าไปดูปะการังจะได้รับประกันได้ร้อยเปอร์เซ็นว่า มีปล่แน่นอน ฮา...






ขอตัวแว๊ปไปทำงานก่อนนะครับ

รอยสักคุณโจใช่ปลาในหรือเปล่าคะ ^_^

ขอบอกว่าหมาเค้าสวยอะ ชอบๆๆมีเสน่ห์จริงๆอย่างที่บอกเลยค่ะ :032:

- รอหัวสมองปลอดโปร่งก่อน เรื่องราวจะได้ไหลลื่น :015: ตอนนี้ขอเก็บข้อมูลไปก่อนนะครับพี่ท่าน

- ของเค้าจะสักปลาคราฟ มันมฃไม่เหมือน หรือเพราะยังไม่เสร็จหว่า? ดูจะออกไปทางปลาตะเพียนละ :-)) มะเปงไรมีโชคมีลาภ งิงิ

- ป้าพร ผมเองก้เหมือนหลายๆคนที่มีปัญหาเรื่องผิวหนังมาก่อน แต่มันก็หายไปเพราะผมเลี้ยงปล่อยและให้วิ่งออกกำลังกายสม่ำเสมอมาโดยตลอด... แต่!!

ระยะนี้ มันจี๊ดเหลือเกินครับ ผมไม่อาจปล่อยได้เลย ไม่อาจละสายตาหรือทำงานอย่างอื่นได้ ฮิปโปเลยต้องอยู่ในโซ่ตลอดเวลา มีเพียงลูกน้องจูงเดิน(หรือมันจูงลูกน้องเดินก็ไม่รู้ เหอะๆ) ผลที่ตามหลังจากกินและก็นอน รวมทั้งแดดร้อนๆของเกาะก็เลยเป็นแบบที่เห็นแหละป้า

เจ้าฮิปโปมันเป็นๆหายๆ สาเหตุจากข้างต้นที่บอก ผมเลยไม่คิดจะใช้ยาใดทาให้เค้าเลย ยกเว้นวิ่งกับอาบน้ำ (แค่ลองดูนะครับป้า) ลองให้เค้าหายด้วยตัวเอง อาบน้ำ ออกกำลังกาย กินให้มันพอดีกัน....

พูดง่ายครับ แต่ทำยากมากเลยป้า ฮ่า....

บางครั้งมันเหมือนจะหาย แต่พอกินๆๆๆ แล้วเราไม่ได้พาออกกำลังกายซักสามวัน มันจะเป็นกลับขึ้นมาอีก

หากไม่หนักจริงๆและมีเวลาพอ ผมเลยจะให้มันหายด้วยการเผาผลาญกำลังมากกว่าเอายามาทาหนะป้า

แต่...ผมอาจจะคิดผิดก้ได้นะ อิอิ แต่ยารักษา ของ"เพซซิโอ" ของดี ถ้าทาหายแน่นอนครับ ขนที่หลุดร่วงก็กับขึ้นมาเหมือนเดิมด้วย .... (อีเอ็ม ผมไปโดนของปลอมมา เลยเอาไปใช้ในบ่อชำระของรีสอร์ทแทน อิอิ)


เดี๋ยวกระทู้นี้ผมจะนำภาคต่อมาให้ชมครับ เพราะ ลูกค้าพักกับผมอีกสามสี่วัน

ดีคับพี่โจ ตี้ หาดใหญ่เอง คับ เจ้าตัวในรูปสวยมาก คับ

น่าจะเป็นเรดโนสแนวใช้งานนะผม ว่า

ยังไงพี่ช่วยเอาวิดดีโอลงหน่อยนะคับ อยากดูคับ

ลืมแนะนำตัว ผม มิกซ์ ถ้าไม่ใช่ก็ขอทำความรู้จักไว้นะที่นี้เลย เพราะเคยอ่านเรื่องของคุณโจแล้วชอบแนวการเสนอมุมมองในแนวตัวเอง แบบคนอ่านได้มองผ่านเรื่องเล่าของคุณ แล้วรู้สึกถึงเรื่องราวได้ดี แต่ผมมีความรู้สึกเหมือนแนวการคิดของคนชังสังเกตุ แนวนักกฎหมาย เกี่ยวกันมั๊ย แต่ผมรู้สึกได้ว่าคูณโจมีแนวคิดมุมมองที่ดีคนนึง ไม่มีผลประโยชน์อะไรเป็นเพียงเพื่อนอยากเล่าให้เพื่อนฟัง อ่านแล้วไม่ต้องคิดมาก เพราะมันคือการเสนอมุมมองเรื่องราวที่เจอมา แล้วก็มาเล่าให้ฟัง ไม่ได้โจมตี หรือ ว่าใคร อยากให้เว็บนี้มีคนแบบนี้เพิ่มขึ้น เพราะการจะพิสูจน์ ว่าเป็นลูกผู้ชาย หรือคนกล้า คนจริง เราไม่จำเป็นต้อง ด่า หรือว่าใคร หรือยอมให้ใครด่าแล้วจึงจะเรียกว่าคนจริง เหมือนที่ชอบอ้างกัน ยินดีที่ได้รู้จักครับ

สวัสดีครับท่านมิกซ์ ถ้านิติ ม.กรุงเทพรุ่น13 ละก็โป๊ะเช๊ะเลย :065:

แต่ผมเองยังไม่เคยบอกใครเลยนะครับว่ามาทำรีสอร์ทที่เกาะหลีเป๊ะ เพราะก่อนหน้าก็ห่างหายจากพรรคพวกเพื่อนฝูงไม่ต่ำกว่า 8 ปี มีติดต่อบ้างก็ไม่กี่คนเองครับ หนึ่งในนั้นก็คือนุชศาลฎีกา

ผมเรียนเนอยู่ดีๆ ก็จำเป็นต้องผันตัวไปเปิดร้านอาหารเล็กๆ เนื่องจากพ่อป่วยและเหลือเวลาอีกไม่มากซักเท่าไหร่(ตาหมอเค้าว่าอย่างนั้น) เลยทิ้งความฝันที่โคตรจะห่างไกลความจริงที่อยากจะเป็นท่านให้ได้ไป ฮ่า ฮ่า (หรือหัวเราไม่ถึงหว่า?) จากนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกับใครอีกเลยครับเพราะยุ่งกับงาน

แอบเม้าท์นิดนึง ตรงที่ เรียนกฏหมายอยู่ดีๆ รีบนั่งรถมาเปิดร้านอะไรก็ไม่รู้เพื่อต้อนรับนักท่องเที่ยวที่ท่าเรือ มีโจทย์แค่ ห้องๆนึง กับเค้าเตอร์ตัวเดียว ฮ่า ... เอาไงดีวะตรู

มีฝรั่งหัวทองเดินไปมากันขวักไขว่หมด เวงกำ เรียนกฏหมาย หนีอังกฤษกับเลขได้แล้ว ดั๊นมาเจออังกฤษแบบเอ็กตรีมเต็มรูปแบบทั่วทุกชาติ ....

นั่งเปิดร้านโดยที่ไม่รู้จะทำอะไร ฝรั่งอยากได้อะไร ก็จัดให้ เดินมาอยากกินน้ำ โอ้ว มีน้ำขาย ... อิอิ
ทำแซนวิชเป็นที่ไหน ฝรั่งอยากได้คลับแซนวิช ก็ถามเค้าว่าทำยังไง ใส่อะไรบ้าง
"โอ้ว ยูไม่รู้เหรอ เค้าใส่ แฮม ไข่ และไก่" .... เราก็โอเค เดี๋ยวจัดให้ ฮา

ทำแบบนี้ จากโต๊ะหนึ่งตัว จนเป็นสอง สาม สี่ และห้าตัวเต็มร้านเลย จนเริ่มคิดตั้งชื่อร้าน อิอิ
จากเมนูอาหารไม่กี่อย่าง จนเพิ่มมาหลายหน้า แต่ภาษายังคงไม่กระเตื้องเท่าไหร่ ฮา..

หนีกฏหมายมาเจอทางลำบากกว่าเดิมครับท่านมิกซ์ .. แต่ ทำแล้วสบายใจสุดๆ เพราะเราทำงานบนรอยยิ้มของคนอื่น ช่วงเวลาที่ผ่านมาถึงกับลืม"เมือง"ไปเลยครับมิกซ์ ... แต่ทำงานหนักจนเอ๋อแดก หัวสมองเบลอไปเลย

พอทำท่าจะว่างจะคัมเบคไปเจอเพื่อนฝูง ก็ต้องมาลงหลักปักฐานสร้างงานรีสอร์ทต่ออีก นี่ก็เข้าปีที่สามแล้วครับ

ทำเองทุกอย่างตั้งแต่สากกระเบือยันเรือรบเลย สนุกแต่เหนื่อย ล่าสุดลูกน้องฉุดคนงานผู้หญิงและขโมยเรือหางไปขายหนีไปโคราชเมื่อต้นเดือน ปัญหามีทุกรูปแบบเลย ฮา...

อินเตอร์เนทเลยเป็นพื้นที่เล็กๆของผมที่จะขีดเขียนผ่อนคลายครับท่านมิกซ์ มีสาระบ้าง ไร้สาระบ้างปะปนกันไป เพราะสันดานเราเองสามารถเขียนตอบกฏหมายได้สามเล่มโดยไม่ต้องร่างก่อนก็ได้ ฮา... มันจะออกมาแบบอัตโนมือเลย แต่ถ้าให้นั่งนึกแล้วก็เขียน มันจะปวดหมองครับ นึกไม่ออก (คิดว่าหลายคนคงเป็นเหมือนผมนะ)

แอบเม้าส์มาซะยาวเหยียดเลย มีโอกาสหวังว่าจะได้คุยกันยาวๆครับ

กะว่าจะทำงานให้สำเร็จอีกซักสองปี แล้วจะไปใช้ชีวิตบนแผ่นดินใหญ่บ้าง ฮา...

ผมเองจำท่านมิกซ์ได้ครับ ถ้าใช่รุ่นเดียวกันก็ยินดีอย่างยิ่งที่ได้เจอกันอีกครั้ง :065:

นี่เบอร์โทรผมเอง 084 862 0328


นี่คือที่มาของคำว่า "ElephantJoE" ครับท่านมิกซ์
เป็นร้านที่ไม่รู้จะตั้งชื่ออะไร รู้แค่ ช้างเป็นสัญลักษณ์ที่ดีของไทย และนักท่องเที่ยวชอบ ผมเองก็เลยจัดตามนั้นว่า ElephantJoe Bar & Restaurant
แถมตอนสั่งป้ายมาใหม่ๆ ฝรั่งเดินมาบอกว่า ตัว a กับตัว u วางสลับกัน ฮา.... ผมเขียนเป็น Restuarant ถ้าเปรียบเป็นคนไทยก็ "ร้านอาหรา" นั่นแหละครับท่านมิกซ์ 55 เฮ้อ..



ปล. ตี้ครับ ผมจะพยามเอามาลงให้นะครับ อืมม ไม่ทราบยูทู้ปเค้าลงกันยังไงอะ?

ดีใจกับห้องใหม่ด้วยนะครับตาบูม ผลิตหมาดีๆให้ชาวพิทด้วยนะ เอาใจช่วยครับ

อยากเปิดบาร์เหล้าเล็กๆริมทะเล ชื่อ พิตบูลคาเฟ่ต์ เอาไว้รำลึกถึงอาชีพเก่าตอนอยู่อเมริกา
ทุกเมนูตั้งใจจะขายแค่ 100 บาท เพราะว่ากลับมาเมืองไทย เงินเหลือมาแค่ 100 เหรียญ
วันนี้ได้ดี เพราะหมาพิตบูล และเงินเปิดบัญชี 100 เหรียญนั้นจริงๆ ครับ

เอาไว้เกษียนเมื่อไร จะไปขอเช่ามุมเล็กๆ ทำตามความฝันนะครับ

คนเลี้ยงพิตบูล มีมาจากแทบทุกสาขาอาชีพครับ แต่หลายท่านก็ไม่สะดวกที่จะแสดงตัว

ทำไมละท่านจุดที่ท่านยืน มันเป็นความฝันของหลายคน อิสระเสรีจะตาย ผมว่า แผ่นดินใหญ่ที่ท่านเรียก ตอนนี้วุ่นวายน่าดูทีเดียวเชียว 5555 หลายคนถึงกับพูดกันเล่นๆว่าอยากลาออก จากแผ่นดินนี้ ฟังดูบ้าสิ้นดี แต่มันสะท้อนอะไรให้เห็นหลายอย่าง ผมฟังแล้วก็ท้อใจ แต่เข้าใจท่านเหมือนกันการอยู่กับที่ สิ่งแวดล้อมเดิมๆก็คงเบื่อกันบ้าง แต่ชั่วโมงนี้ผมว่า แผ่นดินน้อยๆตรงนั้น นั่นล่ะ คือที่ๆหลายคนอยากไป ผมเชื่อว่าในมุมๆนึงของความคิด ของนักท่องเที่ยวเองต้องมีแอบอิจฉาชิวิตแบบนี้กันทั้งนั้น หลายคนถึงขั้นทิ้งชีวิตที่นี่แล้ว ก็ไปลุยชีวิตแบบท่าน ก็แยะไป

ทีนี้อีกหลายคนที่คิดแต่ไม่ได้ทำแบบนั้นก็ล้วนแล้วแต่มีภาระ ที่ทิ้งไม่ได้ ท่านมีโอกาสแล้ว ผมเป็นกำใจให้น๊ะท่าน เพื่อนเราหลายคนที่ ทำตามอาชีพที่เรียนมาทุกคนก็บ่น เหมือนกันว่าอยากออกแต่ออกแล้วทำไร
แต่ไม่ได้หมายถึง คนที่สอบเป็นท่านได้น๊ะ 5555

impara ปล. อาจจะมีการยกพลขึ้นเกาะในไม่ช้านี้ 55555

เอาภาพมายืนยันครับว่าใช้บริการมาแล้ว ท่านโจ อย่าลืมวันที่ 19 น่ะครับ เสาร์หน้าแล้ว ไม่มาเราหวิบน่ะ

ท่านโจทำผมขนลุก กับสิ่งที่ท่านอธิบายเหตุผลมา มันใช่เลย ผมเคยอิจฉาคนที่อยู่ อำเภอปาย มันช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน นั่นมันเมื่อ 7 ปีที่แล้วครับตอนนั้นที่นั่นสดมากครับ ทำให้คนแบบเราอดปล่อยตัวไปตามสิงแวดล้อมที่นั่นไม่ได้ แต่นั่นมันคือการมองผ่านมุมมองของคนที่ไม่ค่อยได้เจอบ้านเมืองแบบนั้น แต่คิดดูอีกที ป้าที่เก็บผักคงคิดว่าวันนี้จะทำอะไรกิน เด็กที่กำลังไล่ควายเข้าคอกคงกำลังคำนวนถึงเงินที่จะขายมันเพื่อเอาเงินไปซื้อแมงกะไซ สุดท้ายแล้วทุกคน ไม่ได้สนใจกับความสวยงามอย่างที่เรามองเลยจริงๆ เพราะมันคือชีวิตจริงของเค้า เหมือนกับท่านน๊ะตอนนี้เป๊ะเลยท่าน ตอนนี้ผมกลับมาเพชรบูรณ์ ถึงเมื่อครู่นี้เอง เชือมั๊ยผมแทบไม่เคยกินมะขามหวานเลย บางปีไม่กินเลย ทั้งๆที่คนกรุงรำร้องถึงรสอร่อยของมันจนบางทีต้องลองเอาใส่ปากดูแล้วตั้งใจกินมันดู ก็เหมือนเดิมครับเคี้ยวๆ คายเม็ดทิ้ง เปรี้ยว หวาน ติดฟัน ไม่ได้ดูถูกของดีของจังหวัดตัวเองน๊ะ แต่มันเจอตั้งแต่เด็กแล้ว ท่านเองอยากชิมดูมั๊ยท่าน เดวจะส่ง ให้สองแถวไปฝากรถทัว รถทัวฝากรถไฟ รถไฟฝากสองแถว สองแถวฝากวินมอไซ มอไซฝากเรือ เรือฝากคนบนเกาะอย่างท่านเอามั๊ย เหนื่อยวุ้ย55555 เดวจัดให้

นี่เพื่อนผมน๊ะท่าน

แถมให้อีกนิดที่บอกว่า น้ำหน้าหาดที่ปีนี้ผมยังไม่ได้ลงไปแหวกว่ายเลย T T



หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ครับ I-)

รอยสักเท่มากพี่โจ 555+

นอกเรื่องซักนิดดีกว่า อิอิ ไหนๆกระทู้ก็ตกหน้าไปแล้ว เรื่อง ความฝันของชีวิตและการกตัญญู ...

หลายๆคน... อยากประสบความสำเร็จในชีวิต

หลายๆคน... อยากทำอย่างมีในสิ่งที่หวัง

หลายๆคน... เดิน วิ่ง ย่ำเท้าเร็วขึ้น แม้จะบินบ้างก็เถอะ เพื่อให้ถึงฝันที่วางไว้ในเร็ววัน

อีกหลายๆคน... ที่ได้แต่นั่งมองโอกาสที่ผ่านไปโดยไม่เคยคิดพยายามจะไขว่คว้ามันมา

ผมกระโดดจากงานกฏหมายเพื่อมาทำธุรกิจส่วนตัว เพียงเพราะว่า เวลาของพ่อเหลือน้อย เราอยากประสบความสำเร็จเป็นน้องสุดท้องที่ยืนได้โดยที่พ่อจากไปโดยไม่ต้องกังวล...

...แต่ท่านรู้มั๊ย...วันที่พ่อผมจากไป ผมกลับมานั่งคิดหลายรอบถึงเส้นทางยุ่งเหยิงที่ผมผ่านมา...

เวลาของเรากับพ่อ... หายไปไหน

มุมมองของเราแค่อยากยืนให้พ่อเห็น อยากให้แกได้ภูมิใจกับลูกชายก่อนสิ้นลม

แต่มุมของพ่อ อาจต้องการเวลาที่จะได้อยู่ได้คุยได้เที่ยวกับเรามากขึ้นในบั้นปลายชีวิต?

แต่ผมโชคดีนะ ที่เดือนสุดท้ายผมได้ทำสิ่งเหล่านั้นกับพ่อทั้งหมดเลย.... "ในเดือนสุดท้าย"

แต่มันควรจะเป็นทั้งชีวิตมากกว่าจะเป็นแค่เดือนสุดท้ายครับ

ผมเขียนมา... ท่านงงมั๊ย?

ไม่ได้ต้องการฉากดราม่าในพิทบูลโซนครับ เนื่องจากเวปนี้มีทั้งวัยรุ่น มีทั้งคนคะนอง มีทั้งคนประสบความสำเร็จมากมาย หลากหลายรูปแบบ.... ผมขอเป็นมุมเล็กๆเตือนสติหลายๆท่านนอกเรื่องไปบ้างเล้กน้อยเท่านั้นเองครับ

หลายๆคนที่กำลังทำอะไรซักอย่าง หรือกำลังมุ่งเป้าหมายเพื่ออะไรซักสิ่ง จะเป็นความฝันของชีวิต หรือธุรกิจการงาน ... ให้ท่านหันหลังกลับไปมอง "พ่อและแม่" ที่ส้รางท่านมาบ้าง...

ท่านไม่ต้องไปหาน้ำมนต์หลวงพ่อดีๆที่ไหน แค่น้ำล้างเท้าพ่อแม่ก็สุดยอดแล้ว ... ซึ่งกำลังใจในการฝ่าฟันงานของผมในปีนี้คือ น้ำที่ผ่านมือศพคุณพ่อผมครับ ใส่ขวดวางไว้ที่เคาเตอร์ทำงาน.. เป็นสิ่งสุดท้ายที่ผ่านมือพ่อผมแม้จะไร้ลมหายใจไปแล้วก็ตาม ไม่มีอะไรเทียบได้เลยครับ...

แม้กระทั่งคำอวยพรดีๆจากปากเทวดาของลูก คือ พ่อแม่ มันศักดิ์สิทธิ์กว่าคำอวยพรอื่นใดที่ท่านได้รับจากที่อื่นเสียอีก

ผมพูดในฐานะที่ผมสูญเสียพ่อไปในเวลาที่ผมยังไม่ได้ดีที่สุด หรือ คิดว่าตัวเองแย่ก็ว่าได้..

หลายๆคนก็พูดแบบผมนี่แหละว่า ... ในช่วงเวลาที่พ่อและแม่ท่านมีชีวิตอยู่ ก็อย่าลืมเหลียวแลท่านให้มากๆ

ผมเป็นคนนึงที่มาบอกสิ่งนี้ให้กับหลายๆคนที่ตามหาฝันและต้องการชีวิตที่ก้าวหน้า

กตัญญูและตอบแทนพ่อแม่ท่านให้ดีที่สุด... ชีวิตท่านแม้ตกต่ำก็จะไม่จมดิน ครั้นจะขึ้นสูงก็เสียดฟ้าเลยครับ

หากไร้ซึ่งสิ่งนี้แล้ว... ท่านอย่าได้หวังความเจริญก้าวหน้าในชีวิตเลย หรือแม้แต่จะเจริญท่านเองก็หาความสุขในชีวิตได้เพียงน้อยนิดเท่านั้นแล....

รักนะครับ รักชาวพิทบูล ผมถึงกล้าพูดเรื่องแบบนี้

กว่าผมจะได้รู้จักน้ำมนต์ศักดิสิทธิ์ที่สุดในชีวิต ผมก็สูญเสียท่านไปแล้วครับ

อ่านซะไอ้พวกชอบด่าพ่อแม่กันในบอร์ด