เรื่องมันพึ่งเกิดเมื่อวันอาทิตย์ ตั้งแต่ บ่าย 2 โมง และจบที่เวลา 16.00 น.
...ผมได้พาเจ้าตัวเล็ก(เจ้าโคบี้)ไปตัดหู..ที่คลินิกแห่งหนึ่งในจังหวัดอุตรดิตถ์...ซึ่งเป็นที่เดียวที่รับตัดหูสุนัข.....เจ้าตัวเล็กของผมอายุ 105 วัน (3 เดือน กับอีก 15 วัน)...น้ำหนัก 15 กิโลกรัม...
..ก่อนไปตัดหู...ผมขังเค้าเพื่ออดอาหารและน้ำ..เป็นเวลา 14 ชั่วโมง..สงสารมากครับที่เห็นเจ้าตัวเล็ก ทุลนทุลาย หิวข้าวหิวน้ำ....แต่จำเป็นต้องทำ....
...พอไปถึงที่คลินิกนั่น....ภาพแรกที่เห็นคือ..หมอเค้ากำลังฉีดวัคซีน...แล้วลูกหมาเค้าดิ้น..หมอปล่อยมือออกจากเข็ม..โดยที่เข็มยังคาที่ตัวลูกสุนัข...พร้อมดุลูกสุนัข....ผมเห็นตอนนั้นก็ไม่ทันได้คิดอะไร..เพราะกำลังเล่นอยู่กับเจ้าตัวน้อย...พอถึงคิวผมที่ได้ทำ....หมอเดินมาจับหู...ทำแบบหู..ถ้าว่าแบบนี้พอใจไหม...ผมบอกว่าพอใจครับ.....จากนั้นลูกสาวของหมอเค้าก็เดินมาให้ผมเซ็นยินยอมให้วางยาสลบ..และถ้าเกิดอะไรขึ้นจะไม่รับผิดชอบ...ผมพลาดตรงที่ว่าไม่มีประสบการณ์ตัดหูมาก่อนและไว้ใจหมอ...ผมจึงยินยอมเซ็นแต่โดยดี
...แระเมื่อเซ็นเสร็จ...หมอเดินมาฉีดยาสลบซื่อๆเลย....ผมก็งงเล็กน้อย..เพราะเคยเห็นในรูปเค้าให้ออกซิเจน..เมื่อฉีดเสร็จ...หมอให้เด็กในร้านออกมาอุ้มเข้าไปข้างในและบอกผมให้กลับบ้านเดี๋ยว 17.00 น. มารับนะ...ผมก็นึกในใจว่าทำไมไม่ให้ตูอยู่ด้วย..ตูอยากอยู่กับเจ้าตัวเล็กน่ะ...ผมกลับบ้านด้วยความไว้วางใจเพราะพี่ที่เลี้ยงก็เคยมาตัดหูและรอด....แต่กับตัวผมมันไม่ใช่...เวลา 16.00 น. หมอโทมาบอกมีเรื่องอยากคุยด้วยให้มาหาด่วน...ผมคิดทันทีว่า..เจ้าตัวเล็กตูเป็นอะไรวะ.....มันเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าตัวเล็ก....
...เมื่อไปถึงคลินิก...เป็นภรรยาหมอ..อยู่หน้าร้านทำสีหน้าไม่ดี...และได้เอยปากบอกว่า..อาการแย่มากๆ....เมื่อผมพุ่งตัวเข้าไปในร้าน..หมอบอกกับผมทันทีว่า...คุณให้อะไรมันกินตอนเช้ารึเปล่า...เพราะเค้าสำลักอะไรไม่รู้แล้วช็อกไปเลย....ผมรีบบอกว่า...ผมให้มันกินอาหารมื้อสุดท้ายคือวันที่ 19 มีนาคม เวลา 19.00 น. แล้วผมขังเค้าเลย..อดข้าวอดน้ำ....หมอเงียบ..หน้าเสีย..และผมได้พุ่งตัวเข้าไปหาตัวเล็กของผม...ภาพที่เห็นคือ...มันนอนนิ่ง...ตัวเย็นเฉียบ....
...หมอบอกผมว่า.เค้าตายแล้วแระ...และหมอได้ทำความสะอาดสิ่งที่เจ้าตัวเล็กได้สำลักแล้ว....แต่ผมไม่เชื่อ..ผมก้มไปดมกลิ่นที่ปากมัน....ไม่มีกลิ่นเหม็นที่อยู่ในร่างกาย...ได้กลิ่นตัวมันอย่างเดียว...บริเวณปากไร้คาใดๆทั้งสิ้น.....เวลานั้น..ยอมรับครับว่า..ไม่ทันเสียใจ...ไม่ทันได้คิดอะไร...ทำได้แค่อุ้มร่างที่ไม่มีชีวิตกลับบ้าน.....พอถึงบ้าน...น้ำตาไหลไม่หยุด....มันออกมาเองครับ....
...และเวลานี้ผมพอจะทำใจได้เลยนึกถึงคนที่ไม่มีประสบการณ์แบบผม....ที่อยากเอาเจ้าตัวน้อยที่เรารักไปตัดหูกับคลินิกที่ไร้มาตราฐาน....
...สาเหตุที่บอกไร้มาตราฐานนั้นเพราะผมพึ่งทราบข้อมูลจากหลายคนครับที่นำสุนัขไปรักษา ไปคลอดลูก...และฉีดวัคซีน.....และหลายรายที่นำไปแล้ว สูญเสียเจ้าตัวน้อยที่เค้ารัก...และผมก็ดันเป็นหนึ่งในนั้น....
....ถ้าระทู้นี้มีข้อความที่ยาวไป..หรือสร้างความน่าลำคาญให้หลายๆท่าน....ผมขอโทษไว้ ณที่นี้ด้วยครับ....ด้วยความปรารถนาดี..จากใจครับ

2 ชั่วโมง ก่อนไปที่ คลินิกนั้น


ทำไมกลับมาเจ้าตัวน้อยถึงเป็นแบบนี้