โพสนี้อยากจะเขียนถึงสิ่งที่วันนี้​เราอาจจะมองข้ามไป ... บ้านเราใช้เวลาหลายปี มากกว่าจะพัฒนา พิตบูล​ เรดโน๊ต ไซส์ใหญ่​ จนออกมาสวยและยังมีความนิ่งในสายเลือด แต่เสียดายที่หลังๆ มานี่แทบจะไม่ค่อยมีใครสานต่อเลย บอกตรงๆว่ารู้สึกเสียดาย ...

นี่คือข้อเสียเปรียบ​ของคนไทยที่ชอบเล่นหมากันตามกระแส และเน้นที่การขายลูกหมามากกว่าจะพัฒนาสายพันธุ์​ แม้ทางชมรม UDC จะพยายาม​ผลักดัน​การประกวดเพื่อเพิ่มมูลค่า อยากส่งเสริมให้คนเลือกซื้อลูกหมาจากพ่อแม่ที่มีตำแหน่ง และนำไปพัฒนา​ต่อ ลดการบรีดแบบไร้ทิศทาง​ แต่คอกส่วนมากก็ยังเน้นที่การปั๊มลูกหมามากกว่าการส่งหมาเข้าประกวด สุนัขที่ใช้เป็นพ่อแม่พันธุ์ก็แทบไม่มีจุดเด่น ลูกหมาที่ออกมาตึงมีแต่ปริมาณ​แต่ขาดคุภาพ ซึ่งพอตลาดวายลูกหมาล้น เพราะมีแต่คนบรีดไม่มีคนซื้อ ก็เลยตายกันหมด วันนี้จึงแทบจะหาคอกมาตรฐาน​ไม่ได้เลย




 

ช่วงเห่อบูลลี่ ก็ขนกันเข้ามาเพียบ ราคาแพงเท่าไรก็สู้ แต่พอเบื่อก็ทิ้งขว้าง จนโดนคนจีนมากวาดซื้อไปแบบถูกๆ ตอนนึ้หมาบูลลี่สวยๆบ้านเราแทบไม่มีเหลือเลย ช่วงเห่อหมาแดงก็ขนเข้ามาเต็มบ้าน ปั่นราคาพุ่งสูงจนน่ากลัวตัวเป็นแสน แต่ตอนนึ้ก็แทบไม่มีใครเล่นแล้วเช่นกัน แม้จะบรีดออกมาก็ขายยาก กระแสมันหมดแล้ว เพราะเราเล่นกันแบบนี้ เราจึงไม่มีคอกมาตรฐานที่บรีดเพื่อ​การพัฒนา​เหมือน​กับต่างประเทศ​ คอกส่วนมากพอราคา​ตกก็เลิกกัน​หมด ผมเสียดายหมาคุณ​ภาพ​ดีๆ ที่วันนี้แทบไม่มีใครอนุรักษ์เอาไว้เลย เราต่างกับฝรั่งก็ตรงนี้ครับ

ช่วงนี้หลายคน กำลังเห่อหมายักษ์​ แต่ก็ยักษ์​แบบไร้ทิศทาง​ บางตัวใหญ่ยักษ์​จริงแต่ไม่สวยเลย ขาเป๋ ขาตึง ขาแป บางกลุ่มคนก็กำลังสนุกกับ การปั่นกระแสหมาพิการ ก็หวังว่ามันคงจะไม่มีจุดจบแบบเดิมๆนะครับ !!


มาร์ค พิตบูล