สิ่งที่ผู้เขียนกำลังกำลังจะเขียนต่อไปนี้นั้น อาจทำให้ผู้ที่ชื่นชอบลักษณะประจำของสายพันธุ์ พิตบูล คือ ความเป็นนักสู้ รู้สึกไม่ชอบใจหรือไม่เห็นด้วย แต่ผู้เขียนก็ขอนำมาเสนอเพื่อเป็นแนวทางหนึ่ง แม้จะไม่แน่ใจนักว่าวิธีนี้จะได้ผล 100 % หรือไม่ เปรียบเสมือนเสือที่อย่างไงก็เป็นเสืออยู่วันยังค่ำ เพียงแต่เราจะเลี้ยงเขาอย่างไรให้เค้ารู้สัญชาตญาณความเป็นเสือ หรือความเป็นนักสู้ให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ซึ่งตรงนี้แหละที่ผู้เขียนกล่าวไว้ว่า อาจทำให้ผู้ที่ชื่นชอบสัญชาตญาณความเป็นนักสู้หรือความดุ ของพิตบูลแย้งว่าแล้วจะเลี้ยงไปทำไม ในความคิดของผู้เขียนนั้นคือว่า การเลี้ยงสุนัขพิตบูลก็เปรียบเสมือนเรามีปืนอยู่กับตัว เพียงแต่เราจะหยิบใช้มาเมื่อไหร่และอย่างไรเท่านั้น
ทำไมสุนัขชอบกัดเด็ก ยังคงเป็นคำถามที่อยู่ในใจหลายๆคน แม้แต่ผู้เขียนเองก็ยังเคยกังวลกับปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้นนี้เหมือนกัน ที่เกิดเหตุการณ์สุนัขกัดเด็กขึ้นนั้นเกิดจากเสียงเด็กที่กรีดร้อง แล้วไปกระตุ้นสัญชาตญาณความเป็นนักล่าที่ยังคงแฝงอยู่ลึกๆ ของสุนัขขึ้นมา ซึ่งพฤติกรรมของผู้ล่าคือ Predatory Aggression หรือ ความก้าวร้าวในการล่า สุนัขที่คิดว่าเด็กเป็นเหยื่อเช่นเดียวกับ หนู กระต่าย บวกกับพฤติกรรมของเด็กที่อยากรู้อยากเห็น อาจจับต้องหรือแหย่สุนัขโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ จึงทำให้เกิดเหตุการณืสุนัขกัดเด็กขึ้นมา ดังนั้นเราจึงไม่ควรปล่อยให้เด็กอยู่ตามลำพังกับสุนัข ไม่เฉพาะแต่เพียงพันธุ์นี้เท่านั้นยังรวมถึงสุนัขพันธุ์อื่นๆ ด้วย อย่างไรก็ตามนอกจากเด็กแล้ว ขอรวมไปถึงคนแก่และคนพิการด้วย
วรรธณา สมิตร