ผมยังจำวันแรกตอนที่ผมไปซื้อหมาจาก ลินดา ปิเตอร์สัน ได้เลยครับ
ตอนแรกเขาไม่ขายให้ เพราะว่าเขาไม่มั่นใจว่าผมจะดูแลมันได้ เขาเห็นผมเป็นคนเอเชีย มีผมดำ ซึ่งต่างจากเขา เขาคิดว่าผมคงไม่รู้จักพิทบูลแต่ว่าวันนั้น ผมเอาชนะความดูถูกของเขาได้อย่างราบคาบ ผมกลายมาเป็นผู้ปกป้องพิทบูลสานต่อเจตนารมณ์จากความคิดที่จะเพาะลูกสุนัขพิทบูลขาย ผมยกเลิกอย่างเด็ดขาด ผมไม่ต้องการให้พิทบูลกลายเป็นสินค้าที่ผลิตกันโดยเน้นปริมาณและผมก็ไม่ต้องเน้นที่การพัฒนาหมา แต่ผมต้องการเน้นที่การพัฒนาคุณภาพของคน คนที่จะก้าวเข้ามาเป็นเจ้าของพิทบูล ผมเบื่อคำอธิบาย คำแก้ตัว ของคนที่ประกาศทิ้งหมา ไม่ว่าจะเหตุผลอะไรก็ตามผมว่ามันไม่แฟร์ ตอนยากได้ ไม่ว่าจะไกลแค่ไหนแพงแค่ไหนก็จะไปเสาะหามาจนได้ ซึ่งมันต่างจากวันที่เขาจะทอดทิ้งมัน
วันนี้ผมอยากให้คนที่เลี้ยงพิทบูล เน้นที่การเลี้ยงด้วยความรักความชื่นชอบในลักษณะพิเศษประจำตามสายพันธู์ของมันจริงๆ มากกว่าการเพาะขายเป็นรายได้เสริมครับ แต่ถ้าหากจะเป็นบรีดเดอร์กันจริงๆ เพาะขายกันเป็นอาชีพ ผมก็อยากให้ทำอย่างมีคุณภาพ มีความรับผิดชอบ และต้องกล้ากำจัดหมาส่วนเกินทิ้ง มากกว่าจะนำมาเลหลังขายกันแบบถูกๆ ถ้าไม่กล้าทำก็ต้องรับภาระเลี้ยงไว้เอง ไม่ใช่ใช้นโยบายลดแรกแจกกระหน่ำ มีระบบดาวน์น้อย ผ่อนนาน หรืออย่างน้อยทำหมันก่อนขาย ก่อนแจกก็ยังดีครับ...
หากมันเป็นสัตว์เลี้ยง คุณต้องเลี้ยงด้วยความรัก ให้การดูแลอย่างเต็มที่
หากคุณมองมันเป็นสินค้า คุณก็ต้องรักษามาตราฐาน ราคาและควบคุมคุณภาพ
ด้วยความเคารพ
มาร์ค พิทบูล
