วันนี้ มีเรื่องไม่ค่อยดี มาเล่าสู่กันฟัง เผื่อคนที่รักพิทบูลเหมือนกัน จะได้จำไว้เป็นอุทาหรณ์

เมื่อวันที่ 1 กันยา ที่ผ่านมา ผมได้เอารถสามล้อพ่วงบรรทุกเจ้าจูล่งไปจอดริมฟุตบาทหน้าร้านเสื้อผ้าแห่งหนึ่ง
จู่ๆ เจ้าของร้านผู้หญิงอายุประมาณ 50 ก็ออกมาไล่ผมโดยบอกว่า
" เอาไปจอดที่อื่นไป๊ หมาในร้านมันเห่าเสียงดัง น่ารำคาญ"
ผมก็อึ้งเลย อะไรวะ ไอ้ล่งมันนั่งอยู่ดีๆ ไม่ได้ไปแหย่ หมาในบ้านเขาเลย ทำไมเขาไม่ห้ามหมาเขา ดันมาไล่หมาผมซะงั้น
ผมเลยตอบไปว่า "ที่จอดรถมันเต็ม จะให้ผมย้ายรถคนอื่นแล้วเอาของตัวเองไปจอดจะได้ยังไง" แล้วผมก็ยืนจ้องหน้าจะเอาเรื่องเจ้าของร้าน จนแกเดินหนี
พอผมเดินจะไปขึ้นรถ เจ้าของร้านผู้ชายอายุประมาณ 55 ก็ออกมาตำหนิผมว่า
"หมาดุอย่างนี้ ไม่ควรเอาออกมาเที่ยวข้างนอก มันสร้างความเดือดร้อนให้กับคนอื่นๆ"
ผมตอบว่า "ผมพามันออกมาตลอด 6 เดือน ไปไหนมาไหนด้วยกัน ไม่เคยทำอะไรใคร มีคุณคนแรกนี่แหละ มาโวยวาย"
เขาตอบว่า "คุณจะรับประกันได้ไง ว่ามันจะไม่ทำร้ายคน"
ผมตอบว่า "อย่างน้อยมันก็ไม่เคยหาเรื่องใคร ...เอ๊ คุณนี่นักเลงนะ"
เขาตอบว่า "คุณนั่นแหละนักเลง บ้านผมมีเด็กเล็ก เดี่ยวหมาคุณมากัดเด็ก และตรงนี้มันหน้าร้านของผม"
ผมตอบว่า "หมามันอยู่ของมันดีๆ อย่ามาหาเรื่องกันเลย ที่สำคัญนี่มันที่จอดรถสาธารณะครับ"
พอเถียงกันอีกซักพัก ผมก็กลับมาจวน มาถามแม่บ้านที่จวนว่าไอ้เจ้าของร้านนี้มันเป็นใคร แม่บ้านก็เล่าให้ฟังว่า
บ้านนี้ คนสวก(แปลว่าดุ) คนเข้าไปเลือกซื้อเสื้อผ้า ถ้าไม่ซื้อยังโดนด่าเลย มีเรื่องประจำ
ผมคิดในใจ ...ถ้าไม่มีที่จอด ตูจะไปจอดอีก ดูซิแมร่งจะทำไง....
สองวันถัดมา (3 กย 52) ผมก็ขับรถจะเข้าไปจอดอีก เนื่องจากไม่มีที่จอดเลย ยกเว้นหน้าร้านนี้ที่ไม่ค่อยมีใครกล้ามาจอด
มีผู้ชายตัวใหญ่สูงซักประมาณ 180 (ผมสูงแค่ 163) เดินออกมาไล่ผมให้ไปจอดที่อื่น(คนนี้น่าจะเป็นลูกชายของเจ้าของร้าน)
ด้วยความโมโหผมเลยสวนกลับไปว่า "มึงลองไปดูที่จอดก่อนดิ๊ ว่ามันมีมะ ถ้าไม่จำเป็นกูก็ไม่มาจอด"
มันเลยด่าผม และท้าผม ต่อย ผมเลยบอกมันว่ามาดิ มันก็มายืนทำท่าจะต่อยแต่มันไม่กล้า (อาจจะเนื่องจากมีสายตาคู่นึงจ้องมันอยู่ , ไอ้ล่งนั่นเอง)
มันเลยบอกให้ผมต่อยมันก่อนตรงหน้าร้านนี้เลย ผมบอกว่า "มึงตามกูมาข้างนอกปะ เดี๋ยวกูจัดให้"
มันบอก "กูไม่ไปกูต้องเฝ้าร้าน"
ผมตอบ "โธ่...ไอ้หน้าตัวเมีย มึงเก่งแต่หน้าบ้านมึงเหรอ"
มันก็ท้าให้ผมต่อยมันตรงหน้าร้านมัน (ใครจะไปเริ่ม แหม...ไม่รู้กี่ตีน ลำพังมันคนเดียวผมก็สู้ไม่ได้แล้ว ถ้าไม่มีไอ้ล่งไปด้วยผมคงโดนยำตีนไปแล้ว)
ผมตะโกนด่ามันว่ามันขี้ขลาดไม่กล้ามาต่อยข้างนอก ซักพักผมก็กลับ พอมาถึงจวน ก็คิดว่าเรื่องนี้คงไม่จบ ไปหาตำรวจให้จัดการดีกว่า แล้วก็โทรตามลูกน้องให้พาไปส่งที่โรงพัก แต่พอดีนึกถึงเพื่อนที่เป็นอัยการก่อนลองโทรคุยดู
ท่านอัยการตอบมาว่า "อาตมาบวชอยู่ โยมมีอะไรหรือ" ผมรู้สึกเสียวแปร๊บในใจเลย ไม่รู้จะเรียบเรียงคำพูดว่าไงดี
ตอนนั้นเหมือนสติ วิ่งกลับเข้าสู่ร่างผมเลยครับ เฮ้ยตูมาทำเห้อะไรวะเนี่ย ทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่อง จนเดือดร้อนคนอื่นแล้วเนี่ย รู้สึกละอายจริงๆ
แล้วผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้อัยการฟัง ท่านก็เลยเทศน์ผมไปหนึ่งกัณฑ์ หลังจากคุยแล้ว ก็ทำใจได้จะกลับจวน แม้ว่าเรื่องมันจะคาราคาซังอยู่
แต่...ลูกน้องผมมันบอก เรื่องนี้พวกมันเคลียร์ให้เอง เดี๋ยวเราไปกันสี่คน ผมก็เลยคิดว่าก็ดีเหมือนกัน คุยกันให้จบ แล้วก็พากันไปที่ร้าน โดยผมกำชับว่า ไปเคลียร์ ไม่ใช่ไปมีเรื่อง

พอไปถึง ด้วยหน้าตาและรูปร่างของลูกน้องผม ที่ลูกชายเจ้าของร้านเห็นแล้วว่า ถ้ามีเรื่องกันมันตายแน่ๆ ทำให้มันเข้าไปยืนหน้าซีด แอบๆอยู่ในร้าน ปล่อยให้เมียและพี่ชายมาเคลียร์
แล้วก็รีบโทรไปหาพ่อ ทำทีเป็นขอเบอร์ผู้กำกับมาช่วย (ทำเป็นพูดเสียงดังๆให้พวกผมได้ยิน) พวกผมก็ยืนหัวเราะกัน แล้วบอกให้มันเรียกมา มันยิ่งตกใจ แล้วก็เริ่มคุยกับพวกผม(แต่ตอนนี้มันกลายเป็นคนสุภาพเรียบร้อยไปแล้ว)
ลูกน้องผมเลยบอกมันว่า มาเคลียร์ให้ ไม่อยากให้หัวหน้ามีเรื่อง
เจ้าของร้านมันโม้ว่า มันเก่งมีเรื่องชกต่อยขึ้นโรงพักตลอด
ผมเลยบอกมันว่า "ผมไม่ต่อยใคร มันเบาไป ถ้าทำต้องทำให้หนัก" แล้วก็หันไปยิ้มกับลูกน้อง ให้มันเสียวสันหลังเล่น
มันก็จ๋อยๆ ซักพักบอกว่า ให้ผมไปจอดข้างร้านมันก็ได้ ผมก็บอกว่า ถ้ามันพูดดีๆแค่นี้ก็จบ ว่าแต่ไอ้เด็กตัวเล็กที่กลัวว่าไอ้จูล่งมันจะไปกัด อยู่ไหนเหรอ
มันตอบเสียงอ่อยๆ "อยู่ข้างบน ชั้นสอง"
(โธ่ไอ้ปัญญาอ่อน หาเรื่องทะเลาะ แล้วเอาเด็กมาอ้าง)
พอจบเรื่อง ก็แยกย้ายกันกลับ

ที่พิมพ์มาเยอะนี่....คงเพราะผมอยากจะถ่ายทอดสิ่งที่เกิดขึ้นให้ฟัง (แค่อยากระบาย)
แต่เชื่อว่าหลายคน คงเจอสถานการณ์เดียวกับผม โดยเฉพาะ คนที่รักหมามากๆ บางครั้งเราก็ปกป้องมันเกินไป
เดี๋ยวนี้ผมกลายเป็นคนหงุดหงิดง่าย เวลาได้ยินใครตำหนิ ว่าหมาดุ ทั้งๆที่มันไม่เคยมีทีท่าจะจะทำร้ายใครเลย บ้างก็ว่ามันโง่บ้าง

ขอยกตัวอย่างบทสนทนาที่ผมโต้ตอบคนอื่นไป

ผู้ช่วยประชาสัมพันธ์จังหวัด "หมาพันธ์นี้มันโง่ "
ผม "อืมมม...แต่อย่างน้อยมันก็ฉลาดพอที่ไม่เห่าพร่ำเพรื่อ เหมือนกับบางคนที่ปากไม่มีหูรูด พูดไม่ดูตาม้าตาเรือน่ารำคาญ "

แม่ค้าขายส้มตำ "หมาพันธุ์นี้มันกินคน"
ผม "มันอยู่ของมันดีๆไม่ทำให้ใครเดือดร้อน ต่างจากบางคน น่ากลัวกว่ามันเยอะ เห่าหาเรื่องไปทั่ว"

พ่อค้าขายหมาที่หายยา "โอ๊ย หมาผมสวยกว่าเยอะ แต่ผมไม่บอกชื่อบอกสายหรอก มืออาชีพเขาไม่บอกกัน"
ผม "แน่จริงเอาหมามึงมาดูเลย หรือมึงอายเพราะหมามึงเป็นตุ๊ด แต่กูว่าอย่างมึงคงเลี้ยงได้แค่พุดเดิ้ล ไอ้ขี้ขลาด"

ใครจุดเดือดต่ำอย่างผมบ้าง มาเล่าสู่กันฟังหน่อย (หรือผมเป็นบ้าอยู่คนเดียว)